Lupus In Fabula

De vrouw is een complex en fijngevoelig wezen, en de man is een lompe bruut. Met deze observatie kunnen we het natuurlijk eens zijn, en het is ook een prima samenvatting voor de manier waarop het Zweedse Sanctum zich in de jaren 1990 aan de wereld openbaarde. Het minste wat je kan zeggen is dat het vierkoppige Sanctum met het debuutalbum ‘Lupus In Fabula’ (1996) opviel in de dark ambient stal van de toenmalige marktleider Cold Meat Industry. Het kunstje is in wezen eenvoudig: twee vrouwen met ijle stemmen en klassieke instrumenten, vormen een tegengewicht voor de mannelijke helft, die aan de slag gaat met industriële elektronica, en (helaas vooral) brulvocalen als van een stier die vastgeraakt is in het prikkeldraad. Deze dualiteit wordt ook doorgetrokken in de manier van componeren: wat lieftallig begint, zal onvermijdelijk ontploffen, en van industrial naar pop evolueren binnen eenzelfde track is eveneens toegestaan. Twintig jaar later hebben we het er nog steeds moeilijk mee: we voelen ons nooit echt op ons gemak bij de muziek van Sanctum. Alsof iemand zacht lieve woordjes in ons oor fluistert, terwijl we maar al te goed weten dat er al snel een luide boer zal volgen. Vervreemdend, want het muzikaal talent is zeker aanwezig, en elke track bevat ook meerdere elementen waar we wel van houden. Een verdere tegenstrijdigheid zit in het feit dat de verjaardag dit zogenaamde cultalbum (voorlopig?) enkel gevierd wordt met een downloadbare heruitgave. Dat het nieuwe artwork beter is dan het originele, daar kunnen we het wel mee eens zijn. Maar als we de strijd tussen de seksen muzikaal vorm willen geven, reikt Sanctum nog niet tot aan de voetzolen van ‘Some Velvet Morning’ (1967) van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
Sanctum_Lupus_in_Fabula
geplaatst:
vr 11 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!