Slowdive is terug! Na twintig jaar stilte is daar nu eindelijk het nieuwe album. Om deze mooie aangelegenheid toon bij te zetten, luisterde ik met Neil Halstead en Simon Scott van deze befaamde shoegazeband naar een gevarieerde playlist, van King Tubby tot Lil B.

Nadat Slowdive het twintig jaar geleden voor gezien hield, organiseerde de band uit Reading in 2014 een reünieconcert in Londen. In een mum van tijd was het uitverkocht. Animo was er dus nog genoeg voor deze Britse shoegazers. Niet onopmerkelijk dat andere bands die tot het genre worden gerekend, zoals The Jesus And Mary Chain, Ride en Lush, ook weer nieuwe albums maken en aan het touren zijn.
Slowdive begon in 1989, toen nog als schoolband van zangeres Rachel Goswell en songwriter en gitarist Neil Halstead. Het was shoegaze wat de klok sloeg in de jaren 1990. Natuurlijk klinkt elke band die zich kan identificeren met dat label anders, maar in het algemeen laat shoegaze zich kenmerken door een veelheid aan invloeden. De experimentele omgang met geluid door de Duitse krautrockers in de jaren 1970, elektronica en ambient, maar ook de intensiteit en fysieke ervaring van alternatieve rockmuziek en teksten uit poppy liefdesliedjes hoor je terug in shoegaze.
Verrukking door geluid, vervoering door sfeer. Muziek om op weg te dromen, terwijl je oren nasuizen van de gitaren. Dreampop wordt deze liefdesrelatie tussen rock en ambient ook wel genoemd. De muziek van Slowdive heeft veel invloed gehad op hedendaagse bands zoals A Place To Bury Strangers, Ringo Deathstarr en meer elektronisch georiënteerde artiesten zoals Tim Hecker. Maar door welke bands, artiesten en labels is Slowdive zelf eigenlijk geïnspireerd?

Gezellig door elkaar pratend, meer met elkaar dan met mij, tonen de heren hun liefde voor muziek, delen ze mooie herinneringen, en ontdekken ze de wonderen van YouTube. Positief verrast worden ze door de nieuwe bands die geïnspireerd zijn door shoegaze, maar nóg vrolijker worden ze door het vertellen over hun eigen inspiraties.

The Legend!

’73 in 83’
1983 (Creation Records)

Simon Scott: “Ik heb dit nummer nog nooit gehoord. Wat is het? Oh, The Legend?”
Dit is de allereerste uitgave van Creation Records, het label waar jullie je eerste albums op hebben uitgebracht. Hoe was het voor jullie om bij dat label te horen?
Neil Halstead: “In die tijd waren we fan van bands als Primal Scream, My Bloody Valentine en The House Of Love. Als we destijds een label konden kiezen, zouden we zeker bij Creation Records willen tekenen, en gelukkig was het ook het enige label dat ons toen een deal aanbood. We waren kinderen van zeventien, achttien jaar dus we waren dolgelukkig. We bewonderden elke band van het label en iedereen die daar werkte.”
SS: “We voelden ons bij Creation ook wel een beetje als de stoute kinderen tussen de volwassenen. Iedereen veegde meteen de drugs en drank van tafel als wij binnenkwamen. Ze probeerden altijd te verbergen dat ze een feestje hadden, aangezien we nog erg jong waren.”
NH: “Het was een erg goed label, ze hebben ons altijd vrijgelaten om ons eigen ding te doen.”

Aphex Twin

Ageispolis
Selected Ambient works 85-92 (Apollo Records, 1992)

SS: “We zijn gek op Aphex Twin. We spelen met hem (Richard David James, red) in juni, tijdens Field Day in Londen.”
NH: “Dit album was het eerste wat ik van hem hoorde. Aphex Twin is voor mij onderdeel van een verandering in luistergewoontes. In die tijd begon ik minder gitaarmuziek en meer experimentele dingen te luisteren, zoals Steve Reich, Can, Brian Eno, Global Communication en drum-’n-bass uit de vroege jaren 1990. ”
Er is ook geschreven dat dit album van grote invloed was op de muziek van Slowdive, met name ‘Souvlaki’.
NH: “Ik denk dat ‘Ambient Works’ inderdaad een grote invloed is geweest, ik hou van de lofikwaliteit van die plaat. Ik begreep niet echt waar dat vandaan kwam, dus heb ik er mijn werk van gemaakt om dat uit te zoeken. Het is hetzelfde gevoel als toen ik als veertienjarige voor het eerst The Jesus And Mary Chain hoorde. Je denkt: ‘what the fuck is dit?’ Ik hou van muziek die dat met je doet, dat je het niet snapt, en dit is een van die platen.”

Augusto Pablo

King Tubby Meets Rockers Uptown
King Tubby Meets Rockers (Yard Records, 1974)

SS: “Dub!”
NH: “Toen we dit luisteren rookten we wat meer dan nu, haha. King Tubby, al die oude donkere soul van Studio 2 Stereo Records, Kingston dub, te gek.”
SS: “Ik vind het tof dat je in King Tubby’s muziek veel herhaling hoort. Daardoor krijg je echt ruimte om het nummer in je hoofd te laten komen. Dat effect kan natuurlijk worden versterkt door alles wat je die avond met je vrienden inneemt.”
SS: “Wat ook interessant is zijn de remixversies, waarbij de vocalen worden weggehaald en je lange instrumentale versies van tracks overhoudt. Dat zie je ook bij drum-’n-bass of grime, als je de break weghaalt krijg je een soort muziek die ruimte maakt in je hoofd. Datzelfde effect krijg je ook bij ambient, en het is ook een element dat altijd in Slowdive aanwezig is.”
SS: “Herhaling is belangrijk. Het is zo simpel: als je in je handen klapt en dat door een delay pedal haalt, kun je van die herhaling al in trance raken.”

György Ligeti

Artikulation
1958

De albumhoes van ‘Pygmalion’ is gebaseerd op Rainer Wehingers grafische notatie van dit muziekstuk. Waarom kozen jullie voor deze referentie?
SS: ‘Pygmalion’ was erg geïnspireerd door Karl-Heinz Stockhausen. De manier waarop hij zijn eigen muzikale taal ontwikkelde door middel van notatie vond ik erg bijzonder. Rockmuzikanten hebben geen manier om muziek op te schrijven, dus ik vond het boeiend dat hij een manier heeft bedacht zodat andere muzikanten deze abstracte muziek toch kunnen uitvoeren. Het paste bij het gevoel van ‘Pygmalion’ om deze manier van notatie te gebruiken voor het artwork.”
NH: “Als je naar het album luistert is het ook logisch. Maar muzieknotatie is een complete abstractie. Het is echt een kunst om muziek te lezen en zo te interpreteren als het werkelijk geschreven is.”
SS: “Maar de manier waarop het visueel wordt gemaakt is dan weer prachtig, het is echt kunst!
NH: Ik heb dit nog nooit op YouTube gezien eigenlijk. Ik moet het echt opzoeken.”
SS: “Het zou cool zijn als een fan een notatie voor ‘Falling Ashes’ (slotnummer van het laatste album van Slowdive, er) zou willen maken voor op een T-shirt…”

Lil B

Open Thunder Eternal Slumber
I’m Gay (BasedWorld, 2011)

SS: “Ah, is dit het nummer met de ‘Catch The Breeze’-sample? Het is goed! Mensen vertelden me wel dat dit nummer bestond, maar ik had het nog nooit geluisterd.”
Wat vinden jullie van het gebruik van deze sample?
SS: “Ik vind het leuk dat iemand een element overneemt en er dan iets nieuws mee maakt. Als ik in een café was waar dit nummer werd gedraaid, dan zou ik echt niet denken: “hey dat is van ons!” Ik vind het cool zolang er maar niet te vrij mee wordt omgegaan.”
NH: “Ik denk wel dat je credits moet geven als je samples gebruikt, maar verder is het eerlijk spel.”
Het is ook een soort compliment
NH: “Zeker, dit nummer heeft ook een erg goede beat.”

LA Düsseldorf

La Rheinita
Viva (Strand, 1978)

SS: “Ik hou van deze band. Deze drummer is te gek. Het is Klaus Dinger, toch?”
Is krautrock van invloed op jullie muziek, zowel muzikaal als de manier van werken?
NH: “Ja, zeker. Maar ik heb deze plaat eigenlijk nog nooit gehoord.”
SS: “Ik zoek deze op vinyl, ik wil hem niet op cd! Hij is alleen heel zeldzaam, ik kan hem niet vinden. Maar ik heb wel het debuut op vinyl, waar ik heel blij mee ben. Ik vond die gewoon in Reading (de plaats in Engeland waar de band vandaan komt, er) bizar genoeg.”
NH: “Ja, ik weet ook welke winkel, en welke sectie!
SS: “We vinden Cluster, Harmonia, Neu! en Can te gek. Er zit iets heel simpels in hun nummers en iets heel krachtigs. Het is erg herhalend, er zit echt een heel bijzonder gevoel in. Er zit iets in de productie van deze krautrockplaten dat buitenaards is, de synths klinken zo vreemd. Nu klinkt het allemaal bekend, maar toen…”
De manier waarop die muziek werd gemaakt en opgenomen, in schuren en buiten in de velden, was ook bijzonder. Zijn jullie ook geïnteresseerd in field recordings en het maken van soundscapes?
SS: “Ja, in mijn solowerk doe ik dat graag. Wist je dat Chris Watson (Engelse muzikant en mede-oprichter van Cabaret Voltaire, er) samen met David Attenborough over de hele wereld opnames maakt in de natuur? Hij stopt de microfoon waar je oor niet kan komen, waardoor je de kleinste kraakjes en gedruppel kunt horen rond een beekje. Ik ben erg geïnteresseerd in dit soort geluidswerelden. Neil heeft daar ook mee gewerkt op ‘Pygmalion’ en ‘Falling Ashes’. De abstracte texturen die je hoort zijn ook een soort omgevingsgeluiden, en alhoewel ze zijn opgenomen in de studio en Neil er over heen speelt, zitten ze wel in de muziek. Het is zeker interessant dat je dit opmerkt, het is een onderdeel van Slowdive wat niet veel mensen weten.”
NH: “Het is ook fijn om tijdens een opnameproces uit je traditionele omgeving te stappen. ”
SS: “Zeker, het is zuiverend om in een veldje te zitten, terwijl het regent, met een koptelefoon op, luisterend naar het geluid wat je opneemt. Koptelefoons discrimineren niet zoals hersens, dus je hoort hoe de dingen zijn. Dan besef je je pas hoeveel ruis er is in de wereld.”
Naar mijn idee creëert Slowdive ook een wereld van geluiden, die niet altijd de structuur van een popnummer volgt. De muziek correspondeert voor mij meer met gevoelens, of misschien wel kleuren.
NH: “Ja, maar daar zit wel een zekere dualiteit in aangezien we van popmuziek houden, maar ook geïnteresseerd zijn in soundscapes. Met name kleuren zijn interessant, ik denk ook altijd in muziek door kleuren. Dat is een goede manier om onze muziek te benaderen.”

Ringo Deathstarr

Guilt
Pure Mood (Club AC30, 2011)

SS: “Ja, zij zitten op Club AC30 toch? Ik had een band in 1999, Televise, die zat ook bij dat label. Sonic Cathedral ook, die zwaaiden destijds met de nieuwe shoegazevlag toen niemand er echt oren naar had. Ringo Deathstarr doet het erg goed nu.”
NH: “Wanneer is dit uitgekomen? 2011? Wow! Het klinkt alsof het uit de jaren 1990 komt. Ze hebben de goede Lush-vibe (eind jaren 1980 een van de eerste shoegazebands, er) als je begrijpt wat ik bedoel. Het is erg goed, ik zou je zo zou geloven als je zei dat het uit de jaren 1990 kwam”
SS: “Het doet me denken aan Drop Nineteens, herinner je je die cassette nog?”
NH: “Drop Nineteens, jazeker.”
SS: “Zij kwamen ook uit de Verenigde Staten en brachten een ongelooflijk sterke demo uit. Dat was echt een goede band, ook al zijn ze niet zo groot geworden. ”

Deafheaven

Sunbather
Sunbather (Deathwish Inc., 2013)

SS: “Deafheaven, we hebben met ze gespeeld. Het is goede shoegaze-metal cross-over.”
Wat vinden jullie van bands die elementen kiezen uit verschillende stijlen en scenes, en die combineren?
NH: “Ik vind het fantastisch! Zo gebeuren er de mooiste dingen.”
SS: “Het is goed als bands zaadjes nemen van bands die ze inspirerend vinden, en er dan iets anders uit laten groeien. Dat is wat Deafheaven doet. Ik heb ze gezien op het Pitchfork-festival, alhoewel dit nummer wel heftiger lijkt dan toen. Ik herinner me een combinatie van veel mooie momenten en meer heftige stukken, een goede dynamiek.”
SS: “Het is net als bij Boards Of Canada. Daar hoor je heel duidelijk de soundscapes en het shoegazegevoel terug, maar dan in een nieuwe vorm en een meer elektronische richting. Ik vind dat heel gaaf.”

Tim Hecker

The Piano Drop
Ravedeath 1972 (Kranky, 2011)

SS: “Ja, hij is te gek. We zijn samen op tour geweest en hebben een hele autorit gepraat. Hij zei dat hij muziek ging maken doordat hij een optreden van Slowdive had gezien. Zijn solowerk is zo goed. Dit is ‘Ravedeath’ toch? Ik vind zijn tweede album ‘Mirages’ heel goed, maar deze wil ik ook hebben. Kun je hem iets harder zetten?”
NH: “Dit is goed. Hij neemt elementen uit jaren 1970-ambient en maakt ze weer hedendaags.”
SS: “Hij speelt live ook erg luid. Je ziet hem als een maniak achter de geluidstafel staan, proberend het best mogelijke geluid over de twee speakers te verdelen. Dat vind ik tof.”
NH: “Goed voor lichaam en geest, die Tim Hecker.”
SS: “En vooral ook voor de oren! Tim heeft ook erg veel kennis van muziek; hij is fan van Pauline Oliveros, Terry Riley, Steve Reich… Het is niet zomaar een gast die wat aanklungelt en ambient probeert te maken, hij heeft er echt goed over nagedacht. Op die manier heeft hij zijn plek echt verdiend in de muziekindustrie. Dat is belangrijk, want veel mensen gooien er gewoon een beetje reverb over, en een beetje distortion daarover, gewoon om te kunnen zeggen dat het raar klinkt.”
NH: “Haha, wat is daar mis mee dan?”
SS: “Niets! Ik doe dat eigenlijk de hele tijd, haha.”

Live

06/10/2017, Paradiso, Amsterdam
07/10/2017, Botanique, Brussel

Tekst:

Pernilla Ellens

Dit artikel verscheen eerder in GC #140.

Discografie