Luisterprofiel Maarten Timmermans

Voor zijn luisterprofiel waadde Gonzo (circus)-medewerker Maarten Timmermans door een eindeloze stroom muziek. Van krautrock drones uit Lima over duistere triprock uit Antwerpen naar Californische barbecuerock, Zweedse improvjazz en verloren gewaande dub

De eindeloze stroom muziek die dagelijks uitkomt, bezorgt Gonzo (circus)-medewerker Maarten Timmermans soms een vorm van onrust. En net als hij denkt dat hij het even onder controle heeft, mag hij weer eens plaatjes uitzoeken op zolder.

Parel
Sinds een viertal jaar maak ik op vrijdagavond samen met twee vrienden het programma ‘Signaal/Ruis’ op het Leuvense Radio Scorpio. Een programma dat zich ergens in het schaduwland tussen breekbare singer-songwriters (de echte, niet die van televisie) en rudimentaire noise bevindt. De wekelijkse zoektocht naar muziek gaat soms gepaard met twijfel (is dit wel goed genoeg?), maar gelukkig gloren aan het eind altijd wel een aantal parels. Veel van die parels worden gevonden op Bandcamp. Een eerste parel die ik de afgelopen weken vond, was 3AM, het eenmansproject van Chino Burga uit Lima, Peru. Zelf omschrijft hij zijn muziek als gebaseerd op riffs, loops en zeer veel tremolo. Op zijn recentste EP ‘CVLT’ covert hij vier nummers van Discharge, Bruce Springsteen, Link Wray en Bryan Ferry. Die zet hij meesterlijk naar zijn hand. Daarbij steekt hij zijn voorliefde voor Suicide en Joy Division niet onder stoelen of banken. Genoeg prikkels dus om in zijn verdere oeuvre te duiken. Zijn twee jaar geleden verschenen album ‘UFO Blues Tapes’ doet een beetje denken aan ouder werk van The Soft Moon. Binnenkort komt zijn nieuwe album ‘Transmissions’ zowaar uit op het Nijmeegse vinyllabel Lay Bare Recordings.

Barbecue rock
Uit een heel ander vaatje tapt het Antwerpse vijftal The Girl Who Cried Wolf. Zelf omschrijft de groep haar muziek als triprock. Inderdaad, door de tien nummers van hun debuutalbum ‘Ruins’ heen sleept de band je mee op een duistere tocht. De donkere stem van zangeres Heleen Destuyver wordt op gepaste wijze muzikale ondersteund door de uitgepuurde muziek van de vier andere bandleden. Altijd gloort er een umheimliche dreiging. Iets wat in het titelnummer mooi wordt geïllustreerd. Een derde parel is van een heel ander kaliber. Het Californische duo Froth brengt op hun tweede album ‘Bleak’ muziek die ze zelf omschrijven als Barbecue Rock. Als je weet dat ze daarvan een cassette uitbrengen via Burger Records, weet je al vanwaar de wind waait. Negen lekker wegrockende nummers met psychedelische inslag. Hier en daar horen we ook invloeden uit shoegaze, zoals in ‘On My Chest’. Burger Records heeft er een handje van om gewoon veel uit te brengen en niet altijd even kwalitatief. Maar dit is wel meer dan de moeite. Steek die barbecue maar aan!

supergroep
Net wanneer de onrust die gepaard gaat met de zoektocht naar muziek voor het radioprogramma even wegdeemstert, loopt het weer fout. Pakweg twee keer per jaar mag ik samen met een aantal vrienden op strooptocht bij iemand uit het muziekwereldje. Daar mogen we dan door een aantal dozen met de overgebleven promo’s van de laatste maanden en jaren rommelen. Voor deze man geldt maar één regel: “Meepakken, jongens! Bekend, onbekend, maakt niet uit. Ik moet ze niet meer hebben!” Om de graailust toch enigszins onder controle te houden, stel ik daar in mijn hoofd toch een aantal regels tegenover. Er moet enig herkenningspunt zijn. Een label, een artiest die vermeld wordt, zelfs een mooie hoes kan voldoende zijn.
De laatste oogst was al bij al redelijk bescheiden te noemen. Daarin zaten, naast veel fijne gitaarplaten, ook weer een paar vondsten uit totaal andere genres. Zo was er ‘Enter’ van Fire! Orchestra. De supergroep van de Zweedse improvjazz met onder anderen Mats Gustafsson in de rangen. Onze collega (sb) waarschuwde dat die plaat misschien maar één keer gedraaid zou worden. Hij krijgt ongelijk. Een plaat die klinkt als Albert Ayler die Goat interpreteert terwijl hij zwaar tript op LSD, zoals we ergens lazen, die krijgt meerdere luisterbeurten. Net als die weer mooi uitgegeven verzamelaar van Pressure Sounds. Ze zochten en vonden een heel pak verloren gewaande opnames van dubmeester Lee ‘Scratch’ Perry. Zestien, veelal onuitgegeven nummers van de levende legende. Iets minder luisterbeurten zijn er dan weer weggelegd voor ‘Too Slow To Disco’, een verzamelaar met iets te zonnige, veelal door gigantische hoeveelheden coke beïnvloedde yachtrock uit de jaren 1970. Alhoewel, voor een barbecue is dat ideale muziek …

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!