Er zijn fans van hedendaagse avantgardejazz die vinden dat powerplayers als Paal Nilssen-Love behalve rauwe power niets aan het genre toe te voegen hebben. Wij vinden: het is niet omdat het jazz heet, dat het geen punk zou kunnen zijn, en het is niet omdat je saxofoon hebt gestudeerd, dat je geen recht zou hebben op gewelddadige catharsis. En verder kan een béétje muzikant natuurlijk net zoveel inventiviteit en nuance kwijt in een uitzinnige set, als in een meer cerebraal concert. Nilssen-Love vormt samen met Chicagoans Dave Rempis (alt en tenorsax) en Fred Lonberg-Holm (cello en elektronica) Ballister, en met deze ‘Low Level Stink’ hebben ze een plaat uit (vinyl + dvd – een opname van 22 maart 2015, in de Antwerpse DeStudio), die bovenstaand theorietje illustreert. Vanaf seconde één – Nilssen-Love trekt met een paar welgemikte slagen de machine op gang – gaat het trio in stormram-modus. Lonberg-Holm schraapt de vreemdste klanken uit zijn cello en effectpedalen en Rempis verkent – nu eens overstuurd en staccato, dan weer met langere lijnen – het hele klankenspectrum van zijn alt. Hoe hard het trio ook gaat, altijd blijft er een klare lijn doorheen de storm lopen en zelfs wanneer de drie op hun hardst raggen blijft het samenspel verfijnd. Vervolgens volgt een mini-duo van Nilssen-Love en Lonberg-Holm, waarbij die laatste een opwindend pak withete noise uit zijn cello tovert. Naar het einde toe haken Lonberg-Holm en Nilssen-Love op elkaar in voor een veelvormige en bij momenten beestachtige groove, waarvan Rempis – ondertussen op tenor – dankbaar gebruik maakt om zijn inventieve melodielijnen te leggen. Kant B is in zijn geheel een pak ingetogener, met ruimte voor Lonberg-Holms meer akoestische klankexperimenten en de interactie tussen Lonberg-Holm en Rempis is met name in die gespannen-ingehouden passages weer ronduit indrukwekkend te noemen, terwijl Nilssen-Love zich iets meer op de achtergrond houdt. Wat het trio niet van een verzengende grand finale weerhoudt, natuurlijk. Uitzinnig fijnzinnig, dit.