Love Dance

Het trio Alan Regardin (elektrisch versterkte trompet), Sylvain Didou (bas) en Fabrice Lhoutellier (drums) ontmoette elkaar in de lente van 2016. Op het debuut staat slechts één nummer van een half uur, een ideale lengte voor het soort drones die deze Fransen produceren. Repetitieve drums, een minimalistische bas en de trompet vormen de expressiebronnen voor de obsessie van het trio voor eenvoudige, herhalende ritmiek, drones die spelen met tijd en instrumentale muziek die graag grenzen opzoekt. Van welke genres is niet duidelijk, want van jazz of Spaceheads (die ook met een elektrische versterkte trompet werken die door allerlei vervormers wordt gehaald met quasi dansbare muziek als resultaat) is geen sprake. Wel van een drone die stilaan vervelt tot een radicale krautrocker. Meeslepend en hypnotiserend is het stuk, dat de luisteraar sluipend mee zuigt tot die helemaal in de muziek zit. Toch bij aandachtig luisteren, al duurt het ook niet lang alvorens dit stuk de aandacht opeist als het initieel als achtergrondmuziek speelt. Dit trio is er eentje om in de gaten te houden, want tot grootse dingen in staat. Net zo Frans, uit Parijs en actief sinds 1992, is Heliogabale. In zijn langdurige bestaan maakt de band er een punt van om van elke plaat helemaal iets anders te maken, waardoor ze nu nog maar aan het zesde album toe zijn. Ze lieten zich in het verleden bijstaan door gerenommeerde producers als Steve AlbiniEugene Robinson en Karl Blake, wat Heliogabale een cultstatus opleverde. Koppig als ze zijn, wordt er regelmatig in het Frans gezongen (op dit album voor het eerst in alle nummers) en al blijft noiserock de basis van alle platen, het springt toch telkens weer een andere kant op. Sinds 2010 bestaat de band uit Sasha Andrès, Marcel Perrin, Philippe Thiphaine en Brice Pirotais, de bezetting waarmee ‘Ecce Homo’ werd gemaakt. Deze keer ontwaren we heel wat progrock in de noiserock, en dat is niet echt wat we graag hebben. Soms is het oeverloos intelligent wezen ons er een beetje te veel aan, net als de ietwat te schreeuwerige damesstem. Gelukkig hebben niet alle nummers er even veel last van, maar dan is voor ons de dierentuin al verzopen. We zijn niet overtuigd van ‘Ecce Homo’, al hoorden we vroeger zo nu en dan zeer degelijke losse nummers van deze band.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
DerbyDerby_LoveDance
geplaatst:
vr 19 jul 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!