Los Niños Sin Miedo

Garagerock. We worden er de laatste jaren mee rond de oren geslingerd. In de lage landen kun je spreken van een echte scene. Een kwalitatieve scene ook nog. Ook in Spanje kun je spreken van een heuse scene. Wat je natuurlijk hebt met een trein die richting hype tuft, is dat er onderweg allerlei klaplopers opspringen en proberen mee te glijden. Wat een pak middelmatige platen oplevert. Niet dit debuut van deze Spaanse band. Alle ingrediënten voor een goede garagerockplaat zijn er: rammelende instrumenten, songs van rond de twee à drie minuten en gemurmelde teksten over de liefde, sex en drugs natuurlijk. Maar The Parrots proberen een eigen draai aan het genre te geven en dat lukt hen meer dan aardig. Wat direct opvalt, is dat deze band voor het overgrote deel van deze plaat de voet van het gaspedaal heft, wat resulteert in een heel gemoedelijke plaat, eentje waar je een beetje stoned van wordt en je mondhoeken naar boven doet krullen. Een plaat die daardoor ook meer refereert naar de hoogdagen van het genre – laat ons maar zeggen de jaren 1960 – dan naar het gros van de huidige bands. Dat de teksten in een gebroken en accentvol Engels worden gezongen doet enkel maar goed aan de naturel en sympathieke karakter van deze band. Die zang doet het trouwens heel goed in combinatie met de ongewassen gitaren. Garagerock voor slackers.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
The_Parrots_Los_Nios_Sin_Miedo
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!