In de categorie ‘volgens mij waren ze liever Amerikanen geweest’: The Last Hurrah!!, een Noorse band die opzichtig naar de VS lonkt. Op ‘Los Angeles’ doen ze dat heel aardig, met een mix van nachtclubachtige muziek –donker sfeertje en veel saxofoon!–, een nummer dat doodleuk de baslijn van ‘Peter Gunn Theme’ jat en een Gram Parsons-pastiche. De nummers zijn lang uitgesponnen en tegelijkertijd aalglad, vooral door de zang. The Last Hurrah!! lijkt niet goed te weten of ze nu poppy of ‘ingewikkelde’ muziek wil maken en valt daardoor tussen wal en schip. ‘Los Angeles’ is best een genietbare plaat, maar zodra die afgelopen is, is-ie ook gelijk weer vergeten.

Laura Gibson blijft iets beter hangen. Op ‘Goners’, haar vijfde plaat alweer, probeert ze zich duidelijk te ontworstelen aan de singer-songwritermiddenmoot. Dat lukt ten dele. Qua melodielijnen, teksten (‘love is a songbird’, serieus?) en te geforceerde zang –maar dat noemen de hipsters vast authentiek– is ‘Goners’ een zesje. De knappe, vaak weelderige arrangementen daarentegen verdienen zeker een acht. Blijft een zeventje over, maar dat is helaas niet genoeg om echt blijvende indruk te maken.