Wie de output van Olli Aarni een beetje gevolgd heeft, weet dat veel van zijn werk niet noodzakelijk alleen maar prettig in het gehoor ligt. Ook als de Fin ambient of pure dronescapes maakt, zitten er vaak onrustige omgevingsgeluiden in, of piepende ultrasone tonen. Maar af en toe mixt Aarni die elementen meer naar de achtergrond en filtert hij de scherpste randjes eraf, zoals eerder op ‘Nielu’ (2017), en nu ook op ‘Loput’. De plaat bevat twee lange, langzaam schuivende ambient-stukken, complex gelaagde composities van synths, omgevingsgeluiden, ruis en wat Aarni nog meer vond in de donkere hoeken van zijn sampler. Op de eerste track golven de tonen af en aan, langzaam veranderend en groeiend terwijl Aarni elementen toevoegt. Soms lijken we ook echte golven te horen, al is het geluidsbeeld teveel een eenheid om individuele bronnen echt te herkennen. De tweede track is meer droney, als de wind die om het huis speelt, en ook hier waaien de elementen af en aan. Af en toe zijn er donkere tonen die opwellen, maar de algehele indruk is er een van rust, je mee laten voeren door de eeuwige ruis van weer, land en een snelweg aan de horizon. Mooie plaat, al betwijfel ik of ik hem makkelijk zou kunnen onderscheiden van het werk van bijvoorbeeld Hakobune of Taylor Deupree.
