Het nieuwe album van componist Paul Glazier ligt in het verlengde van voorgangers als Slow Static of Skin, maar klinkt minder alsof het vanuit een enkel concept is ontwikkeld. Sommige elektronische en elektroakoestische elementen op de nieuweling Long Breath roepen die eerdere albums in herinnering; daarnaast is er een grotere rol weggelegd voor field recordings, of misschien beter: concrete geluiden. Dat geldt bijvoorbeeld voor Michael, waarin een mannenstem weliswaar op een afstand klinkt, maar continu aanwezig is. Dit is gecombineerd met het geluid van af- en aanrollende golven en korte, losse geluiden die moeilijk met zekerheid als akoestisch of elektronisch zijn te benoemen. Nog sterker spelen field recordings een rol in Crevice, dat voornamelijk bestaat uit de geluiden klotsend water in een teil of bad, iemands gerommel met spullen en fragmenten van bestaande muziek. Pas in de laatste minuut komen daar elektronische klanken bij. Het titelnummer wordt gedragen door het huilende geluid van de wind, wat bijna een drone wordt. Aanvankelijk is dit gecombineerd met een kalme ademhaling, als van een slapende; tevens komen er hoge en diepe drones bij. Een poëtische compositie, in zijn rijkdom aan associaties en mogelijkheden. Tegenover dergelijke composities staan de abstracte, uitgestrekte klanklandschappen, die Glazier creëert met verschillende instrumenten en het gebruik van extended techniques. Diepe drones, hoge aanhoudende tonen, gecombineerd met indringende pieptonen, krassende metalige geluiden, metalige tikken, venijnig elektrisch stotteren, een snerpend geluid; de klanken zijn niet altijd makkelijk en aangenaam, maar het resultaat is wel degelijk aantrekkelijk. Het zijn de twee spillen waar Long Breath om lijkt te draaien: de geluiden die Glazier heeft gevonden en gecombineerd, en de geluiden die hij heeft gecreëerd en verwerkt tot abstracte klankschappen. Wat de composities gemeen hebben is een zekere traagheid. De cd vraagt (en verdient) aandachtig luisteren.
