Toen we Matthias Yzebaert herbronning over zijn artiestennaam suggereerden, hadden we geen gevolg verwacht. Helaas is zijn nachtelijk alias geen verbetering: Club Mayz doet ons aan een calorierijk broodje denken. Zijn trui doet ook wenkbrauwen fronsen, maar wie onder het hemelsblauwe breiwerk graaft, ontdekt dat Mayz prima elektronische muziek maakt. Vooral de klankkeuze is sterk: analoog en warm. Misschien is het niet toevallig, dat naam, look en muziek niet bij elkaar passen: ook qua genre laat Yzebaert zich niet in een hokje stoppen. Het is overduidelijk dat hij smult van jaren 1980 klanken, maar hij is niet doof voor hedendaagse trends. Soms lijkt hij de antipode van underground-artiesten die destijds officieel op zwartjassen mikten, maar intussen onder een schuilnaam olijke New Beat produceerden. Hen vonden we in 1988 al verdacht, maar bij Mayz staat alles gewoon eerlijk naast elkaar op één gelimiteerde (300 exemplaren) cd. ‘Solipsist Debauchery’ openbaart invloeden uit Italo disco, en zou niet misstaan op de soundtrack van een Italiaanse zombiefilm. Met eenzaamheid als rode draad, mogen tragere sfeertracks evenmin ontbreken. Vocalen zijn er nauwelijks, en dat vinden we prima. Het maakt ‘Loneliness’ tot een album dat je niet vroegtijdig afzet, eens je begint te luisteren. Ook Peter Van Bogaert (Liquid G.) zet de oppervlakkige kijker al drie decennia op het verkeerde been. Hij ziet er uit als een gitarist van The Exploited, maar geeft zijn punkattitude liever vorm met elektronische instrumenten. Intussen heeft hij al een uitgebreide discografie bij elkaar gespeeld van industrial tot EBM, en alles daartussenin. Toch is hij nooit uit de schaduw geraakt van streekgenoten als The Klinik of Vomito Negro. Deze samenwerking met Peter De Koning (TraumaSutra en Hybryds) is een grote stap voorwaarts in de richting van laattijdige erkenning. Bij de samengetrokken groepsnaam gaan we niet stilstaan, want het had ook Liquid Sutra kunnen zijn. Muzikaal schuift alles wel mooi in elkaar. De vocalen krijgen een behandeling die prima kleurt bij de industriële scapes, en de inbreng van dansbare melodieuze elektronica zorgt ervoor dat deze gelimiteerde cd (300 stuks) niet zwaar op de maag blijft liggen. Origineel is Liquid Trauma niet, al verrast De Koning tweemaal met Nederlandstalige teksten. Qua totaalervaring moeten we, ondanks alles, regelmatig aan Dive denken. Maar voor wie alles van Dirk Ivens, én van Portion Control al in huis heeft: dit album past er perfect tussenin.
