Hoe klinkt de moderne soundtrack van het pre-Victoriaanse Londen? Als ‘London’ van Daisy Bell. De drie Brabanders (eentje woont wel al eenentwintig jaar in Amsterdam) vertalen de opgewonden tijdsgeest waarin de Britse samenleving van een godvrezend koninkrijk langzaam verandert in een modernistische, geïndustrialiseerde samenleving. Doen ze aan de hand van gedichten van William Blake, de romantische ziel die al die ingrijpende veranderingen zo mooi verbeeldde en verwoordde. Daisy Bell kent haar klassiekers. De band vernoemt zich naar het eerste door een computer uitgevoerd muziekstuk (HAL 9000 in ‘2001: A Space Odyssey’ zong het ook) en pioniert maar wat graag met instrumentaria en geluid. Dat is de drie toevertrouwd. Dyane Donck, Evelien van den Broek en Richard van Kruysdijk hebben hun sporen inmiddels verdient in de experimentele pop en elektronische muziek. ‘London’ is, hoe kan het ook anders, romantisch in hart en ziel. De gedichten van Blake zijn prachtig. Donck en Van den Broek maken ze zich eigen, gebruiken ze als basismateriaal en tonen zich niet té respectvol. Ook Blake is hier slechts onderdeel van het eindresultaat: een concept in tien bedrijven. Alle tien even prachtig en in de kern traditioneel gecomponeerd. De liederen die Donck en Van den Broek schreven schuren, verleiden, vernietigen, beschermen, ontregelen en structureren. Maar gaan nergens over de scheef. Romantische bespiegelingen botsen met angstaanjagende en versnellende visioenen. Chaos blijft uit. Daisy Bell begeeft zich tussen hoop en angst. Klinkt hopeloos naïef en lief, dan weer wreed, ruw en hard. Alsof Nick Cave de oude Swans en Andy Stott ontmoet in een oude al eeuwen verlaten metroschacht. Zo moet dat hebben gevoeld, die accumulatie van vernieuwing en destructie van oude waarden en patronen zo aan het begin van de negentiende eeuw. Prachtig, intrigerend album.
