Living In The Partyzone

Voor wie geen probleem heeft met het Duits in zijn muziek. Voor wie houdt van oldskool Neue Deutsche Welle. Voor wie houdt van het geniale dadaïstische trio Trio. Als dit allemaal in je kraam past, dan is het uit Berlijn afkomstige Puff iets voor jou. Niet dat Puff consequent is. Uiteraard niet. Als opvolger van Trio zou dat pas een afgang zijn. Dus zijn er ook nummers die in het Engels worden gebracht, weliswaar net zo ongeïnteresseerd gezongen als die in het Duits. De zang klinkt namelijk alsof de man teksten moest verzinnen om ze in te blikken, liefst meteen, maar nul interesse heeft in de nummers of de band. Of in het leven in het algemeen. Kan hem het bommen, hij neuzelt maar wat. Probeer ‘Psychological Survival’, waar die twee woorden voortdurend, te pas en te onpas, opduiken tussen de eenvoudige ritmiek en de net zo simpele synthesizerdeuntjes door. Mag het wat onnozeler? Neen ‘Der Tod Ist Ein Müllman’. Heerlijk kinderlijk naïef en tegelijk aanstekelijk. Mag het wat meer punk? ‘A Thousand Hungry Clocks’ voldoet aan ieders wens. De eerste keer dat we de plaat horen, was de conclusie: besmettelijke dwaasheid. Een beetje wacko over de hele lijn, dat is Puff, die zelf de term ‘Futurebilly’ op zijn muziek plakt. Neem ‘Shame’, een versnelling hoger en een schoolvoorbeeld van een Trio-update. Heerlijk nonchalant is ‘Living In The Partyzone’, ergens in een verlaten fabriek waar geen bekrompen regels gelden. Dat het niet altijd even perfect klinkt met de kaduuke apparatuur zal hun en mij worst wezen.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Puff_LivingInThePartyzo
geplaatst:
ma 31 okt 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!