Intelligente achtergrondmuziek, dat had Brian Eno veertig jaar geleden voor ogen met ambient music. Zijn eerste verkenningen voerde hij uit met gitarist Robert Fripp op ‘(No Pussyfooting)’ en ‘Evening Star’. In 1975, het jaar waarin dat tweede album verscheen, toerde het duo rond met muziek van deze platen en met basismateriaal van ‘Discreet Music’. Sommige concerten verliepen rampzalig, door technische problemen en doordat het publiek nummers verwachtte van Eno’s meer rockgeoriënteerde solo-lp’s. Een optreden in Parijs was echter in alle opzichten een succes. De twee waren op dreef, de techniek liet hen niet in de steek en de zaal reageerde enthousiast. Dat is te horen op ‘Live In Paris 28.05.1975’, een cd-set waarvan twee schijven de opnamen van dat concert bevatten. Dit unieke document laat horen hoe baanbrekend deze muziek indertijd was. Meteen al in de openingstrack ‘Water On Water’ – een loop waarin tien minuten lang muzikale elementen op een leeg podium stukje bij beetje gestapeld worden. Het publiek weet niet goed wat te denken, wordt rumoerig, klapt onwennig. Tot Eno en Fripp opkomen, onder stormachtig gejuich. Vanaf dat moment kan het eigenlijk niet meer stuk. De zacht golvende akkoorden en motieven die Eno samenstelt, zijn voor Fripp vruchtbare grond om vlammende solo’s op te bouwen. De stukken, die in elkaar overlopen, verschillen van elkaar in de kleuren en de intensiteit van het canvas dat Eno zijn compaan voorlegt. De helft van het materiaal komt van hun gezamenlijke lp’s, zoals ‘Swastika Girls’ van ‘(No Pussyfooting)’ en ‘Index Of Metals’ en ‘Wind on Water’ van ‘Evening Star’. Op de derde schijf staan de diverse loops die de twee gebruikt hebben. Voor liefhebbers van Eno’s vroege werk is deze set een feest van herkenning, terwijl ook liefhebbers van Fripps werk met King Crimson ruimschoots aan hun trekken komen. Vergeleken met dit vuurwerk stelt ‘The Equatorial Stars’ wat teleur. De muziek is fraai, maar mist de wild en ruig gonzende gitaarklanken en de hoog oprijzende toppen van energie van de liveset. Het is introverte muziek die zoetjes voortkabbelt. Uitstekend spel van Fripp, dat wel, maar uitbarstingen blijven helaas uit.