Grappig eigenlijk hoe perslieveling Chantal Acda – eerder in deze rubriek schreef een collega-Gonzoïst enthousiast over haar laatste studioalbum – eigenlijk niet heel ver van mainstreamfolk af zit. Op ‘Live in Münster’ zit in het eerste nummer al een lalala-moment dat in handen van pakweg Mumford & Sons tot een afschuwelijk potje meezingen had kunnen leiden. Ook qua stem, teksten en gitaarspel komt alles ons wel bekend voor – vrij typische akoestische liedjes met een vaak nogal bescheiden aanwezige ritmesectie. Maar Acda schuift ons gelukkig geen hapklare brokken voor. Ze spint haar nummers lang uit en heeft een voorliefde voor gitaarpatronen die ze blijft herhalen, met af en toe een verschuiving daarin – afhankelijk van je stemming hypnotiserend of vrij repetitief. Om het wat spannender te houden, krijgen de bandleden vaak de ruimte. De drumsolo is nogal overbodig, maar verder zijn er mooie solo’s op elektrische (bas)gitaar en vooral trompet. Dat instrument mag ook schitteren in het lange ‘Wintercoat’; een fraaie afsluiting van een prima livealbum.