Een concert filmen kan op een standaardmanier, maar het kan ook heel wat kunstzinniger. De makers van de film (Dietmar Post & Lucía Palacios) van het concert dat Damo Suzuki met zijn Sound Carriers gaf, zien het als een soort van schilderen. Het duo regisseurs gaat eigenlijk net zo te werk als Suzuki zelf, die houdt van steeds wisselende bezettingen en samenwerkingen waarbij spontaniteit en improvisatie voorop staan. De film duurt net iets meer dan twee uur, is ondertussen ook te streamen op het internet, en dus duurt de dubbelaar net zo lang. Voor het luistergemak werd de opname in vier delen (plaatkanten) gesplitst, al is het eigenlijk bedoeld als een continu proces. Suzuki, bij de meesten bekend van zijn bijdrage bij krautrockers Can, gaat deze keer in zee met een indrukwekkend stel muzikanten. Tomoko Nakasato (Mio, JINN) (dance, elektrisch versterkte rakel) , Michael Beckett (Kptmichigan, Super Reverb, gitaar, effecten), Claas Großzeit (Saal-C, drums, percussie), Ilpo Väisänen (ex-Pan Sonic, Angel elektronica, effecten) en Dirk Dresselhaus (Schneider TM, Angel, baritongitaar, effecten) mogen zijn constant door ratelende stemkunst van geluid voorzien. Het kwintet repeteerde niet voor het concert en speelde ook nooit eerder samen. Ook tijdens het concert hoorden ze elkaar niet optimaal. Daardoor waren de muzikanten op andere signalen aangewezen, omdat ze niet zomaar een ander konden mee volgen. De enige constante die allen van data voorzag, was Suzuki zelf. Het opzet is echter behoorlijk geslaagd. De muziek knispert, dondert, dringt zich op of houdt zich op de achtergrond, en staat eigenlijk helemaal ten dienste van de Suzuki-trip. Vooral op ‘Die Leere Füllen’ en ‘Wirkliche Antwort Auf Unsichtbaren Spiegel’ gaat iedereen voluit, en scheurt het geluid dicht tegen Suicide aan. Luisteraars die zijn stem niet kunnen hebben, blijven hier ver vanaf. Wie zijn stem wel kan hebben, zal hier een twee uur durende zalige trip mee beleven.