Live At Bestival 2012

Hoewel ze er weinig last van lijken te hebben gehad, is New Order door velen toch altijd benaderd met een door het verleden ingegeven hyperkritische blik. Iets in de geest van “Ian Curtis is dood, niks wat jullie doen zal ooit nog in de buurt komen”. Je kunt vinden wat je wil van de band, maar als New Order één ding structureel niet gedaan heeft, is het zich iets aantrekken van in het zwart gehulde zeurpieten. Na de eerste lp schoof het geluid dan ook snel weg van het doomy geluid van Joy Division, naar een mengsel van postpunk, indie-rock, elektropop en house waarmee ze vooral in hun thuisland zeer succesvol waren. Nadat Factory Records ten onder ging kwam de klad er een beetje in, en in de laatste twintig jaar maakte de band welgeteld drie albums – eentje aardig (‘Republic’), eentje goed (‘Get Ready’) en eentje die de band’s absolute artistieke dieptepunt is (u zoekt het maar op, ik maak er geen woorden vuil aan). Inmiddels heeft bassist Peter Hook de band met ruzie verlaten, en reist nu als The Light de wereld rond om niet onverdienstelijk Joy Division-nummers te spelen. Ook New Order is nu effectief alleen nog maar een touring unit, met als pleister op de wonde van Hooky’s vertrek de terugkeer van toetseniste Gillian Gilbert, plus de constatering dat nieuwe bassist Tom Chapman de karakteristieke baslijnen foutloos blijkt te kunnen spelen. Of hij zijn bas ook op zijn knieën heeft hangen weet ik niet, maar het feestende publiek op Bestival 2012 zal het niks uit hebben gemaakt. De hits worden enthousiast meegezongen en niemand lijkt aanstoot te nemen aan de technische beperkingen van Bernard Sumner. Zijn capaciteiten als gitarist waren nooit heel spectaculair, maar waar dat bij Joy Division binnen de rauwheid paste (of werd gladgestreken door Martin Hannett), stak en steekt dat in New Order soms scherp af tegen de perfectie van alle synths en sequencers. Dat geldt nog meer voor zijn stem, die op ‘True Faith’ en ‘Bizarre Love Triangle’ constant tegen de grens van zijn kunnen aanschuurt, maar het meest gênant zijn de “wooh!”’s die hij zo nu en dan uitroept in een poging om de feestvreugde te verhogen. Technisch zit het dan allemaal wel weer vrij goed in elkaar, al kun je je bij een band waarvan waarschijnlijk 50% van de muziek uit een computer komt afvragen wat de waarde van een live-album eigenlijk is. Een paar nummers zijn leuk omdat ze redelijk verbouwd zijn (vooral ‘586’, al vraag ik me af of iedereen even blij zal zijn met de rockende gitaren), maar dat zal alleen de die hards interesseren. Verder is het eigenlijk gewoon een verzamelaar van het type “greatest hits – live!”. Leuk, voor als u er bij was.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
NewOrder_LiveatBestival2012
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!