Van Ellen Allien, de zelfverklaarde techno ambassadrice van de stad Berlijn, zijn we ondertussen gewend op zeer regelmatige tijdstippen een nieuw album te verwachten. Nu is er LISm, dat toch een zijstap vormt in haar gehele oeuvre. Afwijken van het traditionele pad kan alleszins interessante excursies opleveren en dat geldt in dit geval zonder meer. Het startpunt was een dansvoorstelling van twee choreografen in het Parijse Centre Pompidou in 2011 die Allien van muziek voorzag. Een jaar later trok ze dan met collega Bruno Pronsato en met producer annex vriendje Thomas Muller de studio in, om de fragmenten van deze performancemuziek om te smeden tot een langspeler. Dat laatste mag letterlijk worden genomen want LISm bestaat uit één enkele track van vijfenveertig minuten die weliswaar episodisch lijkt te zijn samengesteld maar toch zorgt voor een langgerekte muzikale reis, om er een passende dooddoener bij te sleuren. De respectievelijke delen zijn terug te brengen tot diverse genres, zoals ambient, elektroakoestische muziek, shoegazer rock, jazz, percussieve klankexperimenten en zo meer. Dancegerichte elementen zijn echter zo goed als volledig achterwege gelaten. Wel zong Allien hier en daar enkele fragmenten in, in haar inmiddels gekende, zachte Engels met licht Duits accent. Voorts was dit atypische werk voor haar uitermate op enkele vlakken belangrijk; zij wilde immers langs de ene kant een soort blik-naar-binnen in muziek omzetten een eigen versie van existentialisme in een auditieve ervaring veranderen. Aan de andere kant vond ze het eveneens tijd om aan te tonen dat, hoe rijk de catalogus van haar label BPitch Control ook al moge zijn, ook dit soort diepgravende dingen er een plaats hebben. Een opmerkelijke maar logische en vooral geslaagde wending.
