Over volksliedjes wordt in Nederland doorgaans nogal meewarig gedaan. Saai. Oubollig. Stijf. Iets voor vier generaties geleden, toen het leven eindeloos traag ging en mensen razendsnel verouderden wanneer ze de twintig eenmaal gepasseerd waren. Inderdaad, aan de liedjes is te horen dat de digitale revolutie nog ver in het verschiet lag. De taal mag gedateerd zijn, maar de teksten zijn opvallend openhartig, de onderwerpen zijn van alle tijden. Moord en lust, zelfs liefde. Dat is te horen op de cd Linden die de van oorsprong Zwitserse zangeres Kristina Fuchs opnam met toetsenspeler Jeroen van Vliet en saxofonist Mete Erker. Zoals Fuchs eerder al gedaan had met liedjes uit haar geboorteland op de cd ‘Im Röseligarte‘, zo grasduinde ze nu in de archieven van Nederlands volksrepertoire, opgebouwd en zorgvuldig bijgehouden door Ate Doornbosch, die meer dan zesendertig jaar het land afreisde om liedjes bij mensen thuis op te nemen. De teksten en de melodieën heeft ze intact gelaten, maar de omgeving van sax en toetsen waar ze de liederen met haar twee kompanen in heeft geplaatst, brengt ze helemaal bij de tijd. Soms zingt ze met een jazzdictie die lichtelijk ironisch aandoet, maar vaker geeft ze de woorden vlees en bloed. Dan klinken de diepe driften door in haar stem. Dat op zich maakt deze verzameling de moeite waard. Maar het zijn de gevoelvolle inbeddingen waar Van Vliet en Erker de melodieën van Fuchs doorheen, die deze nummers volstrekt eigen maken, zoals de duistere pianoakkoorden in de moordballade ‘Heer Albert’, waar de saxofoon zich een weg door zoekt alsof hij in een donker bos ronddwaalt. Eensgezind bouwen ze fijnzinnige sferen, waarbij ze zich geregeld aangenaam verliezen in hartverwarmende improvisaties. Jazzy, bij vlagen, maar meestal buiten elk genre. Eigenlijk een stuk gedurfder dan stoere rap.
