Lets Not Rush And Tell The World

Stijn Debontridder, labelbaas van het prille Thanks But No Thanks Records, opereert vanuit Aarschot, België. Aan de drie minicd’s die we onder ogen krijgen, is de kerel een groot liefhebber van poppunk. En dat kan beide richtingen uit: zowaar bijna reguliere pop in het geval van Get Off My Shoes of de iets steviger poppunk van F.O.D. en 15 Minute Powernap. Jonas Meukens (voorheen van X!nk begot) is de frontman van Get Off My Shoes uit Antwerpen, terwijl Stijn zelf gitaar speelt. Het kwintet opent zijn plaat met een zalig instrumentale intro om er dan vijf uiterst melodieuze liedjes achteraan te gooien. Poppunk met een scheut springerige newwave, zoals in ‘We’re Going Down But We Don’t Care’, dat een beetje aan Bloc Party doet denken. Het huppelgitaarlijntje past perfect, de stem zit goed en al is deze stijl niet echt onze smaak, het is allemaal zeer goed gedaan. ‘Autumn’ gebruikt dan weer een beat die zo van Orchestral Manoeuvres In The Dark is gejat, om dan te grabbelen in het latere, mindere werk van die band om het liedje in zijn vorm te gieten. Mensen die al eens naar Weezer luisteren, zullen deze ep heel erg de moeite waard vinden. Als dit een Britse band zou zijn, werden ze meteen tot het snoepje van de week gebombardeerd. Uit Duffel komt F.O.D., dat zeven nummers brengt die helemaal in de stijl zitten van Green Day, Bad Religion, NOFX en The Descendents. Absoluut niet origineel dus, met een geluid dat iedereen al lang bekend is en dat voornamelijk zal scoren binnen zijn eigen publieksbereik. Niet dat de nummers slecht zijn, integendeel. De band heeft trouwens maar een kwartier nodig voor zijn zeven songs, dus veel tierelantijntjes zijn er niet, alleen de essentie blijft over. Het kwartet kan gerust concurreren met de eerder vernoemde grote namen, al zullen ze het nooit zo ver schoppen. Daarvoor zijn de liedjes net niet sterk genoeg, maar ze klinken wel stukken beter dan veel andere poppunk die we hier beluisteren, en meestal niet recenseren, wegens te zwak. 15 Minute Powernap komt net zo goed uit Duffel. Drummer Lode van F.O.D. neemt hier de rol van frontman voor zich. In tegenstelling tot wat de groepsnaam doet vermoeden, speelt de band recht voor de raap punkrock, al blijft het poppy element uiteraard behouden. Vijf nummers brengt het kwintet, en ze klinken in onze oren als de zwakkere broertjes van de hoop. Dat komt vooral door de iets mindere zang van Lode, die dus beter kan drummen dan zingen als wij het voor het zeggen zouden hebben. Al bij al zijn dit drie leuke ep’s van een Vlaams label dat zich duidelijk profileert en een voedingsbodem biedt voor de onderste regionen van elke Groezrockaffiche.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
GetOffMyShoes_LetsNotRushAndTell
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!