Let’s Drink The Sea And Dance

Aspen Edities vertelt verder aan een heel bijzonder verhaal en een zorgvuldig samengestelde catalogus. Frederik Leroux en Ruben Machtelinckx brachten vorig jaar nog het splitalbum ‘When the Shade is Stretched’ uit op het label, maar nu slaan ze de handen in elkaar als het duo Poor Isa, voor Aspen Edities nummer zeven, ‘Let’s Drink the Sea and Dance’. Leroux en Machtelinckx bedienen zich ook hier van banjo (en woodblocks, stem en ‘thunderdrum’), maar waar ‘When the Shade is Stretched’ al een vrij atypische banjoplaat was, ligt het muzikale spectrum nu helemaal open, zowel klankmatig als vormelijk. Als er al eens een banjo als een banjo klinkt, is het er wel eentje dat Derek Bailey-gewijs heruitgevonden wordt. Maar net zo vaak halen de twee blaas- of strijkgeluiden uit hun instrumenten of roepen ze echo’s van galmschalen op. Het resultaat is een in- en in verstilde plaat, die meestal uit ambienteske improvisatie bestaat, waarbij toch elke noot op haar plaats lijkt te staan. Af en toe zoekt een track de schemerzone tussen tune en ambient op. Zo klinkt ‘The Sun at Two’ alsof Ornette Coleman nog eens zijn viool heeft bovengehaald en zich een klaaglied uit de Balkan tracht te herinneren. ‘Noonstroom’ twijfelt tussen claustrofobisch en transcendent, en waar dat eindigt zal ongetwijfeld ook wel tussen de oren van de luisteraar beslist worden. Afsluiter ‘Sunday Lemons’ klinkt als iets héél minimalistisch’ van Stars of the Lid en stopt dusdanig bruusk dat de stilte nadien niet opvalt. De verpakking is naar goede Aspen Edities gewoonte prachtig: designer Robin Foesters slaagt er weer wonderwel in met zijn ontwerp het artwork van Philippe Vandenberg te laten schitteren.

Op de iets recentere solocassette ‘Sualm’ gaat Machtelinckx nog persoonlijker te werk. Elke track werd opgenomen met een mini-opnametoestel in de het Vlaams-Ardenneese Zwalm. Machtelinckx combineert omgevingsgeluiden met banjo, gitaar en woodblocks. Op ‘Loworgan I’ en ‘Loworgan II’ komt Linus-vennoot Thomas Jillings Machtelinckx bijstaan op kerkorgel. We krijgen vogelgeluiden en hoempamuziek, onvermoede dialecten, een voorbijrazend wielerpeloton en het volksliedje ‘Lieve Vrouwke’ te horen. Op ‘Krekels’ lijkt er serieus wat glitchy-editting te zijn gebeurd, en ‘Short Sentence’ is een schone spielerei met geavanceerde gitaareffecten, maar verder lijkt de compositie meer in de combinatie en selectie van geluiden te zitten. In ‘Rozebeke’ doet Machtelinckx nog eens een trademark-Machelinckxje: een verfijnd getokkelde bijzonder melodieuze gitaarlijn neerleggen. Onze gok is dat hij dat temidden van kippen doet, maar het kan ook ander gevogelte zijn – onze ornitologische skills zijn niet meer wat ze ooit waren. Maar een goeie jazzvogel herkennen we vanop kilometers, en daar mag u ons, wat Ruben Machtelinckx betreft, op afrekenen.

tekst:
Stijn Buyst
beeld:
Poor_Isa_Lets_Drink_the_Sea
geplaatst:
wo 14 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!