Net als op deel 1 (2016) werden de elektroakoestische stukken specifiek gekozen omwille van het feit dat ze ontworpen waren om via meerdere speakers op te voeren. Deze dubbele cd is in 5.1 stereo surround en kwam tot stand met medewerking van de universiteit van Zurich. En ook nu zijn de deelnemers niet van de minsten. Zo zijn er de drie composities van Luigi Nono uit de jaren 1960, waar sopranen en acteurs rond jouw hoofd wervelen, terwijl ze het opnemen tegen tapenoise, ijzeren platen en waanzinnig gelach. Ook de stiltes tussen de passages klonken nooit beter als nu. Luciano Berio doet het met zijn ‘Altra Voce’ voor mezzosopraan (1999) iets ingetogener over. Met ‘Klangfiguren II’ en het machtige eindstation ‘Terminus X’ van Godfried Michael Koenig zijn we bij zuiver elektronische stukken uit de jaren 1960 aanbeland. Karlheinz Stockhausen levert met ‘Kontakte’ het bekendste werk, en deze versie is de indrukwekkendste die we al hoorden. Met mokerslag-percussie, op een levende achtergrond van elektronica en piano. De enige tegenvaller is het sobere artwork, niet omdat het sober is, maar wat goedkoop: in de omgekeerde kleuren van volume I.
