Monty Adkins staat zowat elke maand in de recensierubriek van Gonzo, het is wat nieuwe albums betreft echt een volhardende veelpleger. De Canadese fluitiste Terri Hron werkt veel samen met andere muzikanten en in diverse projecten, maar haalt het qua frequentie (nog) niet echt bij haar collega. Ze heeft dan weer wel een band met de Lage Landen want Terri studeerde blokfluitperformance en hedendaagse muziek aan het Conservatorium van Amsterdam – dat tikt ook aan. Afijn, Monty pakt in deze samenwerking wat donkerder uit dan we gewend zijn, met synthesizers en andere elektronica in de meer duistere en zenuwachtiger modus dan gewoonlijk. De afgelopen jaren zit de Britse componist meestal in de hoek van de ambient, minimal, glitch en microsound, maar nu dus meer op een andere lijn, meer van de hak op de tak en van het ongemakkelijke soort. Wat Terri bij de man naar boven haalt is moeilijk in te schatten, maar aan haar fabuleuze techniek op de fluit zal het niet liggen – de snelheden en variaties die er aan haar instrument ontsnappen zijn ongekend.
