Leading Stolen Horses

Volgens de legende reisde Eric Cope, het alter ego van een jonge kerel uit Sri Lanka, naar San Francisco om gehoor te kunnen geven aan zijn obsessie met Joy Division en zijn punkdroom gestalte te kunnen geven. Daar vormde hij midden jaren 1980 samen met gitarist Jay Paget (later ook in Thinking Fellers Union Local 282), bassist Doug Heeschen en Pete Herstedt (drums) Glorious Din. Deze enigmatische band bracht slechts twee albums uit – ‘Leading Stolen Horses’ in 1985 en ‘Closely Watched Trains’ twee jaar later – maar in feite was het al in 1986 definitief gedaan. Toch zou Glorious Din een zekere cultstatus krijgen en tippen uiteenlopende artiesten als onder meer Robin Guthrie van Cocteau TwinsDead Kennedys en toenmalige vrienden Faith No More Glorious Din als een volstrekt unieke band. Postpunk dus en inderdaad zwaar beïnvloed door die legendarische band uit Manchester, maar het zou Glorious Din onrecht aandoen om hen te bestempelen als een luie doorslag. Daarvoor zijn er én veel te veel verschillen én is het materiaal te goed en te eigenzinnig. Tussen het eerste en tweede album zit bovendien een significant stilistisch verschil. Het debuut verraadt zonder meer een fascinatie voor Joy Division, maar even goed hoor je ook links met onder meer Bauhaus en Savage Republic; dat laatste vooral door de avontuurlijke gitaarlijnen van Heeschen. Na het intense, atmosferische ‘Leading Stolen Horses’ geraakte Cope meer en meer in de ban van Nick Drakeen wordt de expressieve manier van spelen van de postpunk ingeruild voor een introspectieve aanpak. Flarden folk (en indie pop) kleuren nu het geluid mee in. De nadruk komt meer en meer te liggen op Copes stem en de gitaar van Paget, dat alles ten koste van de ritmesectie. ‘Leading Stolen Horses’ klonk zoals de band destijds op het podium klonk, terwijl ‘Closely Watched Trains’ veel meer een studioplaat was. Nu de nadruk meer op Copes stem kwam te liggen, kwamen bovendien ook diens vocale beperkingen aan de oppervlakte. Net als bijvoorbeeld Philippe Lomprez van Trisomie 21 is ook Cope niet altijd even toonvast. Maar dat is tegelijkertijd de charme van Glorious Din. Interne meningsverschillen –er ontstonden al gauw twee kampen- over de mixing van de tweede lp luidden vervolgens het einde van de groep in. Na slechts drie jaar was het verhaal van Glorious Din over en uit. Niettemin leveren deze twee albums Glorious Din het predicaat op van “de beste postpunkband waarvan je nog nooit hebt gehoord”. Reuze van Onderstroom om hier nu verandering in te brengen.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
GloriousDin_LeadingStolenHorse
geplaatst:
vr 21 jun 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!