Het luiden van klokken komt vanuit de verte over een zacht golvend wateropvlak aanrollen. Het klinkt gedempt, is soms goed hoorbaar, dan weer lijkt het te worden opgeslokt door geruis. Het is onderdeel van een Bretons verhaal over de verzonken stad Ys, waar Claude Debussy zijn pianocompositie ‘La Cathédrale Engloutie’ op baseerde. Jim O’Rourke en Brunhild Ferrari (weduwe van Luc Ferrari) hebben een paar stappen verder gezet, en een piano onder de golven geplaatst. Als tweede kant tegenover het titelstuk van dit album hebben ze de bandcompositie ‘Tranquilles Impatiences’ geconstrueerd met elektronische geluiden die Luc Ferrari in 1977 voor een vergelijkbaar doel had opgenomen. Beide werken ademen de geest van de componist, die muziek en omgevingsopnamen op sensitieve wijze en in steeds andere verhoudingen met elkaar vermengde, als een muzikale alchemist. De twee vangen in ‘Le Piano Engloutie’ het ambigue, verleidelijke karakter van Ferrari’s werk, waarin realiteit en verbeelding een wereld bouwen die niet kan bestaan, maar waar je graag in wilt geloven. Golven slaan hoog over geluiden die je op het land verwacht. Mensen praten met elkaar, vogels sjirpen en fluiten in een droog struikgewas. Van tijd tot tijd golft de piano over je heen. ‘Tranquilles Impatiences’ biedt een ongehaaste afwisseling van kalm verende orgeltjes, haperende akkoorden, een langgerekte, licht rijzende en dalende toon, aanrollende ruis, een vlucht niet van echt te onderscheiden vogeltjes. Alles bij elkaar een steeds veranderend complex van klanken -een kussen om de oren in tot rust te brengen.