Last Signs Of Speed

Last Signs Of Speed heet de nieuwste plaat van slagwerker/componist Eli Keszler en dat klopt ook wel: een slagwerkplaat ontdaan van overbodige snelheden die drummers nogal eens aan de dag weten te leggen. Echt rap gaat het hier niet. Echt spannend wordt het ook nergens. Aan het tempo ligt dat niet per se. Wel aan zijn beperkte, hoewel zorgvuldig uitgekozen, materiaal. Keszler beperkt zich per nummer tot een aantal klanken (het houterige tikken van de stokken op de rand van de trommels, lithofonen, bekkens, hihats, soms een wat gonzende bas, et ceteraâ) en bouwt daar verschillende ritmische lagen mee op. Sommige gebonden aan een strak metrum, anderen bewegen meer vrijelijk in hun verloop. Hoe gelaagd hij ook werkt, elke laag is kraakhelder te volgen. Echt complex wordt het overigens niet. Keszler vervalt al snel in clichés: constant langzame slagen in de laagte waardoor de gehele plaat snelheid verliest en toch gewoon een beetje doorettert; snellere tempo’s voor het hoger gestemde slagwerk. Dat begint al snel te vervelen. Enkel een stuk richting het eind van de plaat, Is Stage Director, verschilt wezenlijk van dit stramien. Dat vervalt dan weer in een vrij rechttoe rechtaan potje drummen. Een fijne afwisseling ten opzichte van de rest, op zichzelf te weinig spraakmakend. Hoewel Keszler zich toont als een kundig en flexibel slagwerker lijdt Last Signs Of Speed aan zijn kraakheldere productie. Het mist de plank en daarmee ook het randje, al met al heeft het iets kitscherigs. Misschien had iets onvoorspelbaars of een beetje rauw- en ranzigheid de plaat wat charme kunnen verlenen.

tekst:
Jan Nieuwenhuis
beeld:
Eli_Keszler_Last_Signs_Of_Spee
geplaatst:
ma 8 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!