Last Place

Een nieuw album van Grandaddy, wie had daar nog op durven hopen? De Amerikaanse lo-fi-rockers hun laatste plaat dateert immers al van 2006. Kort erna besloten ze de stekker eruit te trekken, de magie was weg en het verhaal leek uitverteld. Frontman Jason Lytle ging solo verder, tot hij zijn kompanen een paar jaar geleden kon overtuigen om samen enkele reünieshows te spelen. Grandaddy hervond de speelvreugde en dook zelf de studio in om nieuw werk op te nemen, met ‘Last Place’ als onverwacht sterk resultaat. Het gevaar loert om de hoek om dit soort comeback-platen alleen al goed te vinden om het feit dat ze er überhaupt gekomen zijn, maar ‘Last Place’ mag los daarvan zonder blikken of blozen naast het beste werk van de band staan. Opener ‘Way We Won’t’ roept meteen herinneringen op aan vroegere successen ‘Hewlett’s Daughter’ en ‘A.M. 180’, door zijn herkenbare drums enerzijds en zijn aanstekelijke synthlijn anderzijds. Alsof dit kwintet uit Californië je meteen geruststellend toefluistert: ‘Kom maar, hier ben je veilig.’ De nummers klinken bij momenten nog steeds even kramakkelig als toen, maar er zitten wel opnieuw enkele hele mooie bij. Zanger Jason Lytle ging tijdens het opnameproces door een scheiding, wat zorgt voor extra breekbaarheid en melancholie in zijn sowieso al pakkende hoge stem. De man sprak in een recent interview zijn twijfels uit of het authentieke ‘Last Place’ wel zou passen in de muziekscene van vandaag, maar laat dat nu net de sterkte van dit album zijn. ‘Last Place’ kijkt vol heimwee terug naar toen bebaarde rockgroepen nog niet hoefden te experimenteren met r&b en hiphop om indruk te maken, en biedt dertigers de kans om even de hoogdagen van hun jeugd te herbeleven. ‘Last Place’ ademt een warm gevoel van thuiskomen uit.

tekst:
Mattias Baertsoen
beeld:
Grandaddy_Last_Place
geplaatst:
zo 11 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!