De Ierse singer-songwriter Aoife Nessa Frances debuteert trefzeker met ‘Land Of No Junction’. Haar folkliedjes zijn net wat anders en hebben wat tijd nodig om te rijpen, maar al snel wordt duidelijk dat Frances iets heeft dat te veel andere singer-songwriters aan het begin van hun carrière nog niet hebben; iets dat je misschien nog het best een visie kunt noemen, als dat niet zo’n gezwollen woord zou zijn. Al vanaf de lekker primitief tikkende drumcomputer die de akoestische gitaar en zang op het openingsnummer vergezelt, weet je dat Frances niet blijft hangen in veronderstellingen over wat authentieke folk is. Ze heeft duidelijk voor ogen hoe ze haar geluid en haar liedjes vorm kan geven en is daar bovendien duidelijk ambitieus in. Elk nummer kent wel een arrangement dat net niet vertrouwd klinkt, of flirt met psychedelica of ingetogen new wave, maar zonder echt als de jaren 1960, -70 of -80 te klinken. De melodieën kunnen soms wat achterblijven bij de arrangementen, maar dat weerhoudt ‘Land Of No Junction’ er niet van om een geslaagd debuut te zijn van een duidelijk veelbelovende artiest.