Ze heeft weliswaar al flink wat samenwerkingen op haar naam staan, maar Labyrinthe is de eerste officiële cd van Emmanuelle Gibello. Het werk van de Française is meestal een combinatie van visuele kunsten en elektro-akoestische klankcomposities, bijvoorbeeld voor multimedia- of internetperformances. Feitelijk is Labyrinthe geen echt nieuw werk, maar een auditieve verzameling van vier van dergelijke performances. Gibello maakt gebruik van field recordings, zowel in de natuur als in stedelijke omgevingen, elektronica, videocameras en al dan niet aangepaste microfoons. Crashtest #10 is daarvan een goed voorbeeld. Deze registratie van Gibellos optreden voor het Parijse Placard-festival begint met pastorale geluiden als vogelgefluit, kerkklokken, geruis van wellicht de wind en metalige klanken, waarbij je je kunt voorstellen dat iemand in de tuin aan het werk is. In het verdere kleine half uur klinken ook nog wat stemmen, gezang, maar er weerklinken ook steeds meer vervormde en moeilijk te duiden geluiden op. Uiteindelijk verdwijnt de kalmte zelfs in een drukte van elektronisch klanken. Met contrasten en langzame verschuivingen werkt ze vaker. Zo ook in het eveneens lange Random erratum, dat gebruik maakt van fragmenten uit de andere drie stukken op de cd. De twee overige stukken zijn beide voor (internet)radio-uitzendingen gemaakt. Vooral Pour faire peur aux enfants dans le noir is een redelijk heftig stuk, vol met schelle, harde geluiden: schotgeluiden, gekraak en geschuur van hout, metaal, grote zware objecten, elektronisch geruis, gedruppel, getjirp, een plotse stem. Hoewel het allemaal geen grootse noviteiten zijn, werken de composities van Gibello goed. Tussen alle geluidskunst en field recordings levert ze met Labyrinthe een toch opvallende en onderscheidende plaat op.
