Een interview, positieve recensies en een nummer op Mind the Gap. Blijkbaar kunnen we de afgelopen periode niet om Pelagic Records heen, getuige de aandacht in dit tijdschrift voor artiesten gelieerd aan het Duitse label.

Muziek moet oprecht zijn en inspireren.

Afgaande op informatie van Discogs, het online archief van uitgebrachte muziek, heeft Pelagic Records in 2021 op het moment van schrijven zo’n 25 albums uitgegeven. Daar zitten een aantal heruitgaven en live-platen bij, maar voor een relatief klein label is dit een aardige prestatie.

The Ocean

`Elders in dit tijdschrift staat een interview met Oslo Tapes, een enigszins verwarrend genaamd muzikaal trio uit Italië. Eerder interviewden we Årabrot (GC #163) en recenseerden we albums van Blessings, Lustmord & Karin Park (beiden GC #164) en het Deense LLNN (GC #165), waarvan de laatste twee uitgelicht zijn als bijzonder goed. Op MTG #151 staat tevens een nummer van LLNN. Tel daarbij op dat er met Briqueville, Psychonaut, Bear en Hippotraktor (de recensie van hun debuut lp vind je verderop in dit tijdschrift) vier sterke Belgische bands bij het label zitten en de conclusie is snel gemaakt dat Pelagic Records op zijn minst interessant te noemen is.

Onlosmakelijk verbonden met Pelagic is de Duitse postmetalband The Ocean, opgericht in 2000 door gitarist Robin Staps. In 2009 nam Staps het voortouw om hun album ‘Fluxion’ (2004) opnieuw uit te brengen. Hij ging met dat idee naar Metal Blade Records, het label waar de band op dat moment zat. Zij zagen dit zelf niet zitten, maar gaven Staps het advies om het gewoon zelf te doen en boden hun hulp aan. Pelagic Records was daarvan het resultaat en is inmiddels van hobbyproject uitgegroeid tot een gerenommeerde speler in de wereld van zware muziek. De lijst met artiesten op het label leest als een line-up voor een festival als Roadburn. Dat werd ook herkend door het festival zelf, dat Pelagic Records een eigen showcase gaf tijdens hun online festival Roadburn Redux.

Abonnement

Wat stijl betreft ligt de nadruk van de uitgebrachte muziek op postrock en -metal, maar dit betreft geen noodzakelijke blauwdruk. Ook genres als postpunk, noise, mathcore, ambient, shoegaze, krautrock en zelfs folk komen voorbij. Het label staat open voor artiesten uit verschillende stilistische werelden, waarbij het uitgangspunt is dat hun muziek oprecht is en moet inspireren. Er zitten een aantal grote namen tussen de uitgaven van het label, zoals Mono, Cult of Luna en Pg. Lost, maar Pelagic biedt net zo goed een podium aan beginnende of relatief onbekende artiesten. Wat dat betreft bestaat er een interessante optie voor de luisteraar, die een abonnement kan nemen waarbij men iedere maand elke nieuwe release van Pelagic op cd of vinyl ontvangt. Op deze manier komen veel klanten in aanraking met muziek die ze allicht zelf niet direct zouden aanschaffen en bereiken beginnende artiesten een grotere groep potentiële fans.

Pelagic richt zich zowel op het digitaal als fysiek uitbrengen van muziek, maar Staps benadrukt dat de focus ligt op het totaalpakket van het album als zodanig. Zowel met The Ocean als met zijn label wil hij een holistische luisterervaring bieden. Dit betekent niet dat alles een conceptalbum moet zijn, maar dat het totaal meer moet zijn dan slechts de opsomming van alle nummers. Het artwork speelt hierbij een grote rol en Pelagic heeft dan ook veel aandacht voor mooie uitgaven, zoals gezeefdrukte albumhoezen en bijzonder gekleurd vinyl.

Het label bestaat nu twaalf jaar en lijkt drukker dan ooit. Gezien de kwaliteit van de muziek die het de wereld in helpt liggen er hopelijk nog vele jaren in het verschiet.

Aanbevolen albums

The Ocean ‎– Heliocentric (2010)
Het verwondert niet dat er een ruim aantal platen van The Ocean (of The Ocean Collective) zijn uitgekomen op Pelagic. Welke daarvan de beste is, zal altijd tot discussie leiden. Een alleszins interessante plaat op dit gebied is ‘Heliocentric’. Het album leidde een koerswijziging in op gebied van zang: naast het gebruikelijke gebrul wordt er namelijk clean gezongen. Dit zorgde ervoor dat een aantal oude fans afhaakten, maar tegelijkertijd trok het album een grote schare nieuwe fans. Overigens willen we ‘Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic’ uit 2020 toch ook even benoemen. Wat ons betreft is dat album misschien stiekem toch het magnum opus van The Ocean.

Lo! ‎– Monstrorum Historia (2013)
De bands op Pelagic komen werkelijk overal vandaan. In 2013 werd bijvoorbeeld dit Australische pareltje op ons recensiebord neergelegd. Lo! (Look and Behold) komt uit Sydney en maakt muziek op het grensvlak tussen sludge en hardcore. We beschreven hun album ‘Monstrorum Historia’ toentertijd als een klassieker in wording, iets dat het in zeer selecte kringen ook is geworden. Visueel is Lo! ook een band die past binnen het Pelagic-plaatje, waarbij vooral de video voor het nummer ‘Orca’, afkomstig van de in 2015 door het label uitgegeven ep ‘The Tongueless’, in het oog springt. De moeite van het bekijken waard.

Mono ‎– The Last Dawn & Rays Of Darkness (2014)
Het Japanse Mono is een van de grotere namen op het label. De postrockband heeft sinds 2001 een aantal albums op verschillende labels uitgebracht, maar de prachtige dubbelaar ‘The Last Dawn & Rays of Darkness’ uit 2014 is hun eerste op Pelagic. De platen waren los van elkaar te bestellen, maar werden door Pelagic ook als limited edition vinyl in een visueel kunstwerk gebundeld. Met hun meest recente plaat ‘Pilgrimage of the Soul’ heeft Mono wederom de krachten gebundeld met het label en de vinylversies zijn weer om van te watertanden zo mooi.

Sâver ‎– They Came With Sunlight (2019)
Het Noorse Sâver bracht in 2019 hun debuutalbum uit op Pelagic. De band past in het harde en gruizige postmetalhoekje van het label, maar voegt aan hun geluid een onderlaag van elektronica toe, onder meer met een heerlijke Moog-synthesizer. De sfeervolle muziek vol lage tonen is exemplarisch voor het merendeel van de releases op het label en is een perfecte instapper voor nieuwe luisteraars. In 2021 bracht Pelagic overigens nog een split-album uit van Sâver en het Belgische Psychonaut.

Year of No Light ‎– Consolamentum (2021)
We hoppen nog even naar weer een ander land. Het machtige Year of No Light komt uit Frankrijk en is actief sinds 2004. Hoewel hun combinatie van sludge, drone en doom perfect past bij Pelagic, heeft het tot 2021 geduurd voordat de band en het label samen in zee gingen. Year of No Light bestaat uit liefst drie gitaristen, twee drummers en een bassist, waarbij een aantal van hen ook nog synthesizer en elektronica toevoegt. Dit resulteert in een alomvattend, diepgaand en emotioneel zwaar geluid. ‘Consolamentum’ is hun eerste album sinds 2015, bevat vijf nummers van gemiddeld elf minuten en wordt in kenmerkende Pelagic-stijl verkocht in prachtig vormgegeven vinyl. Een van de beste albums van 2021.

Dit artikel verscheen eerder in GC #166.

Koop deze editie in onze webshop!

Discografie

LLNN - Unmaker (Pelagic Records, 2021)
Oslo Tapes - Ør (Pelagic Records, 2021)
Lustmord & Karin Park - Alter (Pelagic Records, 2021)
Johan G Winther - The Rupturing Sowle (Pelagic Records, 2021)
Årabrot - Norwegian Gothic (Pelagic Records, 2021)
Briqueville - II (Pelagic Records, 2021)

Mind the Gap

Luister naar Desecrator van LLNN op MTG#151