Het Tilburgse label New York Haunted brengt sinds 2013 experimentele techno, acid noise en vervreemdende breakbeat uit. Een gesprek met labelbaas Vincent Koreman, de man achter een act als Drvg Cvltvre en een festival als Incubate.

Het levert natuurlijk geen zak op.

‘Wordt het weer een dunne editie?’ vraagt Koreman als we hem telefonisch spreken. Altijd goed om te merken dat we te maken hebben met een trouwe Gonzo (circus)-lezer. Koreman is al lange tijd bezig in de muziekwereld, zowel als muzikant (onder andere als Drvg Cvltvre, RA-X, Dr. Rhythm, The Travoltas, Nihill), als festivaldirecteur (ZXZW, het latere Incubate, dat helaas niet meer bestaat) en sinds 2013 ook als labelbaas van New York Haunted. Met het vieren van het vijfjarig jubileum afgelopen december en een nummer van het label op de vorige editie van onze MTG-cd vonden we het tijd voor wat duiding bij het platenmerk.

Bandcamp

Met zijn label heeft Koreman altijd de lange termijn voor ogen gehad, zonder te veel mee te gaan in de waan van de dag. Veranderingen in de zogenaamde muziekindustrie hebben niet veel invloed op zijn werkzaamheden. ‘Reguliere kanalen als radio en standaardpromotie zijn voor mij niet interessant. Wat dat betreft ben ik erg blij met een platform als Bandcamp. We hebben daarmee een wereldwijd bereik en vormen inmiddels een aardig grote gemeenschap. Iedereen die een release koopt via Bandcamp wordt op de hoogte gehouden als er iets nieuws uitkomt, daar krijg je een redelijk vaste groep volgers door. Inmiddels zijn dat er zo’n vijfduizend, dat is interessant voor artiesten die op deze manier verzekerd zijn van een bepaald bereik.’

Koreman begon New York Haunted ooit met het idee dat het kon fungeren als een springplank voor beginnende artiesten. ‘Het is ook wel een aantal keren gebeurd dat artiesten opgepikt werden door een groter label. En soms ook niet, terwijl ik dat zeker wel had verwacht van een artiest. Maar dat is ook prima. We zijn een thuishaven voor een grote groep artiesten en zitten nu ruim boven de tweehonderd releases. Sommige labels groeien heel snel, maar ik weet niet of dat altijd de beste manier is. Bij ons gaat het misschien langzaam, maar wel stabiel. Ik merk dat de mensen die ons volgen ons een warm hart toedragen en vaak zeer toegewijd zijn. Deze manier van werken bevalt mij uitstekend.’

Het label groeit ook mee met de luisteraars, of andersom. ‘Vijf jaar geleden brachten we meer op techno georiënteerde muziek uit, tegenwoordig zoeken we steeds meer het experiment op. Het maakt het voor mensen interessant als er echt nieuwe dingen te ontdekken vallen. Voor sommige labels werkt het perfect om dertig jaar lang hetzelfde te doen, maar daar voel ik me niet comfortabel bij. Ik wil zelf ook graag verrast worden en zo enthousiast worden dat ik iets wil uitbrengen. Ik neem zelf alle beschrijvingen voor mijn rekening en ontwerp de hoezen, dus het kost me veel tijd. En in feite levert het natuurlijk geen zak op. Dan is het wel fijn dat ik het zelf ook een beetje leuk vind. De basis is vrij simpel: als de artiest en ikzelf er blij van worden, dan is dat het belangrijkst en zien we daarna wel weer verder.’

Scepsis

De artiesten weten New York Haunted inmiddels goed te vinden. ‘In het begin benaderde ik zelf nog vaak artiesten die ik tof vond. Nu wordt er zo veel naar me opgestuurd dat ik dat minder doe, maar heel veel van wat ik toegestuurd krijg, is niet echt waar ik naar op zoek ben, dus moet ik alsnog proactief aan de gang. Daarbij heb ik twee jaar geleden besloten om meer ruimte te maken voor vrouwelijke producers op het label. Ik besefte dat ik met mijn positie daarin een rol moest spelen, een platform bieden aan een grotere diversiteit aan mensen.

Dat geldt ook voor het organiseren van labelavonden; Ik zorg ervoor dat er minimaal een of twee vrouwelijke artiesten bij zitten. Mijn dochter is nu 2 jaar oud. Als zij straks besluit om muziek te maken, wil ik niet dat zij in een wereld komt die voor 90 procent uit blanke mannen bestaat. Het blijft toch gek dat muziek die bij uitstek zwart, gay, underground en arbeidersklasse is, nu is overgenomen door frat boys die op grote festivals draaien. Ik ben me in ieder geval bewust van de rol die wij als label moeten spelen, zelfs als we klein en onbeduidend zijn. Ik vind dat mensen er sowieso over na moeten denken, al is het maar een keer.’

Zal deze coronatijd een positief kantelpunt kunnen zijn richting een tijd waarin meer plaats is voor aandacht en bezinning? Koreman is sceptisch. ‘Ik denk eerlijk gezegd dat er niets verandert. Ik denk niet dat voor de mensheid duidelijk is wat de gevolgen zijn van ons huidig economisch globalisme. We stoten even onze kleine teen tegen de tafel van de waarheid, niets meer. De mensen hebben een veel grotere opdoffer nodig om te beseffen dat het echt fout zit. In sommige steden is het natuurlijk anders, zoals in New York, waar we ook veel artiesten hebben zitten, of in Colombia. In Nederland zit iedereen altijd te miauwen en te zeuren dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen. Zolang men boodschappen kan blijven doen in de Jumbo en ‘Ik Hou Van Holland’ kan kijken, vindt men het wel prima.’

Verbastering

Terug naar de muziek. Koreman heeft aangegeven altijd geïnspireerd te zijn geweest door de werkwijze van een label als het door Guy Tavares opgerichte Bunker Records en een artiest als I-F (Ferenc van der Sluijs). Een scene als toen in Den Haag ziet Koreman niet zozeer in Tilburg. ‘Wel wat betreft metal bijvoorbeeld (Koreman heeft ook nog het label Fantoom, dat zich richt op harde punk en (black) metal, nt), maar onze artiesten en kopers zitten voornamelijk in grote steden wereldwijd.

De laatste tijd hebben we veel producers uit Zuid-Amerika, zoals Felipe Parrega, een Venezolaanse producer die werkt vanuit Colombia. En ik heb net een ep, ‘African Space Command’, van Driss Hachim uitgebracht. Dat is een gast uit Algerije die mij wat mp3’s stuurde. Hij spreekt bijna geen Engels. Ik kreeg de opmerking van Godspill (Mehdi Rouchiche, nt), ontwerper van Bunker en Crème Organization platen, dat het echt een Bunkerplaat uit 1994 had kunnen zijn. Maar dan met zo’n vreemde drumprogrammering erin dat het een vette verbastering is. In veel landen die de eerste en tweede golf van electro een beetje hebben gemist, is nu een soort inhaalslag bezig. Dat vind ik wel heel tof om te zien, dat nieuwe mensen met andere culturele achtergronden ermee aan de slag gaan. Die nemen toch hun eigen geschiedenis mee, waardoor de muziek zich ontwikkelt. New York Haunted moet wat dat betreft een thuis zijn voor dit soort buitenbeentjes en muzikale freaks van over de hele wereld.’

Dit artikel verscheen eerder in GC #158.

Discografie