Veelpleger Federico Durand is niet uit deze kolommen weg te slaan, en terecht. Het ene na het andere album met op minimale elektronische middelen gebaseerd spel brengt hij uit. Zelf lijkt hij al geruime tijd geleden een hogere staat bereikt te hebben, getuige de rust en het reine geweten waar zijn muziek zo van doordrongen is. Voor ‘La Niña Junco’ ging de producer nog minimaler dan voorheen te werk, dus gebruikte hij slechts een simpele synthesizer aangevuld met wat analoge effecten. In twee dagen tijd is alles opgenomen, en voor zo’n mooi album is dat een prestatie van formaat. De kristalzuivere toon, het van zen en zon doortrokken gevoel, de droomachtige sfeer en de van wereldse ongemakken ontdane lading: ‘La Niña Junco’ is een vrije val achterwaarts in gelukzaligheid. Het lijkt erop dat de Argentijn zich helemaal kan terugtrekken in het moment zelf, en daar de juiste bijpassende noot aan weet te onttrekken. Prachtplaat.
