Dit is electro-akoestische stochastische muziek op het scherpst van de snee: het snijpunt waar de academische componist en de extreme noise-maker elkaar ontmoeten. Deze compositie uit 1977-1978 werd oorspronkelijk gebruikt als installatiesoundtrack voor een laser -en filmcollageshow (‘Diatope’), een totaalervaring tijdens de opening van het Centre Pompidou in Parijs. Xenakis geeft de cultuurdragers van de Lichtstad waar voor hun geld, en splijt vanaf de eerste seconden hun schedels met snerpende onaardse feedback uit zeven kanalen tegelijk. Misschien het geluid van een lazerstraal die een stalen balk in twee helften deelt? Daarbovenop lanceert Xenakis een draaikolk van onherkenbaar vervormde instrumenten, pure elektronische klanken, tapes, en percussieve vervormde concrete geluiden. Stel je Z’ev voor, die zijn metaalafvalbak uitkiepert in een echokamer, terwijl Merzbow op al zijn effectenpedalen tegelijk gaat zitten. Heel even menen we ook het gebrul te horen van een rund dat in een vleesmolen geduwd wordt, of zou het toch een klarinettist zijn? Hedendaagse jongens en meisjes die pretenderen met extreme muziek bezig te zijn, buigen nederig het hoofd voor de gelimiteerde (duizend stuks) vinylheruitgave van deze klassieker.
