Dankzij de populariteit van de historische dramaserie ‘Vikings’ heeft het Noorse Wardruna een aanzienlijk ruimer publiek kunnen aanboren. Initieel – zeg maar de eerste twee albums ‘Runaljod – Gap Var Ginnunga’ (2009) en ‘Runaljod – Yggdrasil’ (2013) – was het project van Einar Selvik vooral gekend en geliefd in middens waar ook black metal en dark ambient op het menu staan. Met Selviks verleden als lid van illustere bands als Gorgoroth en Sahg mag dat uiteraard niet verbazen. Zijn fascinatie voor Noordse mythen en sagen, runenmystiek en oeroude Germaanse rituelen leidde in 2003 tot Wardruna. Die beslissing leverde hem geen windeieren op: concerten op bijzondere locaties (het Vikingschipmuseum in Oslo bijvoorbeeld) en dito festivals (Incubate, Roadburn), een nominatie voor de prestigieuze Norwegian Music Export Award en voor ‘Kvitravn’ werden ze binnen gehengeld door major Sony. Het oorlogszuchtige karakter van de eerste albums werd wat getemperd, maar de formule is grotendeels ongewijzigd, al ligt de nadruk ditmaal wat meer op spiritualiteit en magie. Zo bestaat het instrumentarium nog steeds grotendeels uit veel historische en traditionele instrumenten zoals ceremoniële trommels, horen we nog steeds natuurgeluiden en is er de harmonische samenzang (in Oudnoors) van Selvik met onder andere vaste kompaan Lindy-Fay Hella en een stel traditionele zangers waaronder de in eigen land bejubelde Kirsten Bråten Berg. Verbazen doet Wardruna dus niet meer, maar authentiek en fascinerend blijven ze zonder meer, ook op hun vijfde album.
