De afgelopen week werd Leuven overspoeld door jazzmuziek. Jazz in vele vormen en gedaantes. Van de huiskamerconcerten afgelopen zondag tot het feest met Gaslamp Killer en DJ Lefto gisterenavond. Uit het overaanbod kozen wij voor kosmische vibes en een ode aan Moondog.

Onze trip begon afgelopen zondagavond. Tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Dus het wekelijkse, gratis Jazz op Zondag in het STUKcafé vormde het ideale vertrekpunt van onze reis doorheen de uithoeken van aan jazz verwante muziek. Alhoewel. Bij het Antwerpse Condor Gruppe wordt de definitie van jazz wel serieus opgerekt. Dit is muziek gebaseerd op exotische grooves, krautrock en obscure soundtracks. Voor hun tribute aan de Amerikaanse muzikant Moondog, aka the Viking of 6th Avenue, krijgt het gezelschap de hulp van trompettist Dirk Timmermans en saxofonist Matti Willems. Zij zorgen ook hier, in het overvolle café, voor de jazzy invulling van de muzikale wereld van Moondog én Condor Gruppe. Om het geheel nog wat extra te kruiden krijgen we op het grote scherm achter de muzikanten allerlei vreemde filmpjes te zien. Scenes uit vervreemdende films uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Dat werkte natuurlijk wonderwel. Meer dan geslaagd muzikaal vertier op een zondagavond. Enig puntje van kritiek waren de babbelaars die het nodig vinden om naar dit soort gratis concerten af te zakken. Er zijn nochtans genoeg cafés in Leuven waar ze hun hobby kunnen gaan bedrijven.

Een dag later tekenden we weer present in het STUK. Daar wachtte een mooie double bill op ons: Duo à l’encre en Beraadgeslagen. Duo à l’encre is de kruisbestuiving tussen drummer Teun Verbruggen en Vincent Glowinski. Die laatste is vooral bekend als graffitikunstenaar Bonom. Dat duo werd hier aangevuld met Jozef Dumoulin op toetsen en saxofonist Andrew Claes (STUFF). De muzikanten improviseerden vrij onder leiding van Teun Verbruggen. Ondertussen improviseerde ook Glowinski, maar dan met inkt en papier. Dat beeld werd geprojecteerd. Soms was het zoeken naar het begin van een verhalende tekening, dan weer werd het abstract. Die wisseling gebeurde door de muziek of omgekeerd. Zo ontstond er grillige muziek en vaak al even grillige tekeningen. Een constant aantrekken en afstoten ten opzichte van elkaar. Soms zoekend en dan weer plots een goed pad gevonden dat leidde naar een perfecte symbiose. Grillig, soms moeilijk te volgen, maar wel altijd boeiend.

Daarna volgde Beraadgeslagen. Dat is een duo van twee van de interessantste jonge Belgische jazzmuzikanten van het moment. Drummer Lander Gyselinck en Fulco Ottervanger op toetsen en zang. Voor aanvang van het concert werd het publiek uitgenodigd om rond het duo plaats te nemen, ‘Precies een happening!’. Zo kwamen we vlakbij het duo te zitten. Wat daarna volgde was een twee uur durende trip door de muzikale wonderwereld van twee heerlijke muzikanten. Door zo kort op het duo te zitten hoor je ze met elkaar communiceren: ‘Niet te snel! Sneller!’. Maar vraag is hoe je dit muzikale universum moet omschrijven. Zelf noemen ze het post everything experimentele jazz. En dat is misschien wel de meest accurate omschrijving van de muziek die zich ophoudt in het schaduwland van jazz, elektronica en hiphop. Hier werd gestoeid met structuren. Nummers die we kennen van de EP werden hier opnieuw opgebouwd. Laagje per laagje. Straf om te zien hoe Gyselinck zijn drumpartijen uitwerkt, soms met behulp van een synth. Tel daarbij de absurdistisch uitspattingen van Ottervanger op zijn keyboards én in de teksten in bijvoorbeeld ‘Suikerbeat’. Bijna twee uur hield het duo ons in de ban met hun dynamische uitspattingen. Geen moment hebben we ons verveeld in die tijdspanne. Dat zegt voldoende.

Voor het laatste deel van onze trip door de affiche van Leuven Jazz kwamen we fysiek misschien terecht in Het Depot, maar verder was het vooral Outta Space te doen. Donderdag stond daar namelijk Sun Ra Arkestra onder leiding van de 92-jarige (!) Marshall Allen. Het twaalfkoppige gezelschap, uitgedost in kleurrijke en glinsterende kledij, musiceert in de geest van de meester. Dat betekent intergalactisch afrofuturisme vertaald in spirituele jazz. Redelijk out there dus. Iets wat we wel kunnen pruimen op een doordeweekse donderdagavond. In nummers als ‘Saturn’ wordt vrolijk getoeterd. Op andere momenten dansen de twee jongere blazers de meest bizarre dansjes. Ondertussen scheurt Marshall Allen op regelmatige momenten alles aan flarden met zijn saxofoon of de ewi, een soort elektronische blokfluit. Het is op die momenten dat hij toont dat hij ondanks zijn gevorderde leeftijd nog altijd de charismatische leider is van dit ogenschijnlijk zootje ongeregeld. Ogenschijnlijk, want ‘Rocket Number Nine’ lijkt te gaan ontsporen in totale chaos en dissonantie wat dus niet gebeurt. Kwestie van iedereen bij de les te houden. Wat moeiteloos lukt bij het grootste deel van het diverse publiek. Op de eerste rij zagen we tienermeisjes en ietwat oudere grijsaards broederlijk naast elkaar uit de bol gaan. En dat gebeurde helemaal toen in ‘Space Is The Place’ een deel van de groep marching band gewijs op stap ging door het publiek.

Uit het overaanbod kozen wij deze drie concerten. Kozen we voor andere concerten, dan hadden we waarschijnlijk drie andere mutaties van het jazzuniversum gekregen. Rouwig om onze keuze waren we echter niet. Twee topconcerten en twee meer dan boeiende concerten op drie avonden gezien. Meer moet dat niet zijn. Onze kosmische honger is weer gestild. Alhoewel.