De visie van Sonic Pieces, een van de kleine maar fijne kwaliteitsvolle labels binnen het klassieke/ambientgenre, is simpel: “We willen niets forceren, we doen liever weinig dingen fatsoenlijk dan veel verschillende halfslachtig.” In februari is er een labelnight in Hasselt.

Monique Recknagel

Dat er de laatste jaren heel wat interessants gebeurt op gebied van ambient en nieuw klassiek behoeft geen betoog. Opvallend is wel dat die frisse wind tot nu toe grotendeels uit de richting van Duitsland komt. Denovali Records uit Essen (zie GC #113) zette in 2005 de toon. Het geweldige Londense Erased Tapes Records (2007) met onder meer A Winged Victory For The Sullen, lafur Arnalds en Peter Broderick op zijn conto werd eveneens opgericht door een Duitser. En ook Sonic Pieces, in 2009 opgericht door Monique Recknagel, heeft Germaanse roots. Ik weet niet of Sonic Pieces zelfs maar zou bestaan als ik niet in Berlijn zou wonen, vertelt de labelbaas ons. De stad heeft me altijd al aangesproken. Ik heb er zo veel gelijkgezinde geesten en artiesten ontmoet, zo veel geweldige concerten meegemaakt. Dat werkt inspirerend. Sonic Pieces werkt geregeld samenwerkt met gevestigde namen uit de scene, zoals Dustin O’Halloran, Greg Haines, Nils Frahm en de leden van Deaf Center. Tegelijk brengt het ook werk uit van veel minder bekende artiesten, zoals de Spaanse componist Rauelsson en de klassieke gitarist Takeshi Nishimoto. Iedere artiest wordt gewaardeerd voor wat hij doet en speelt een unieke rol in het creren van de klank en het imago van het label.

Polaroids

Een belangrijk aspect dat Sonic Pieces onderscheidt van andere labels is de aandacht en toewijding waarmee het artwork wordt verzorgd. Van handgemaakte hoezen, via genummerde zeefdrukken tot zelfs heuse fotoalbums met originele Polaroids: de verpakking wordt niet zelden verheven tot een kunstwerkje op zich. Oorspronkelijk maakte Recknagel de verpakkingen zelfs met de hand, niet in de laatste plaats om economische redenen. Waar het kleinste aantal dat je normaal van een digipak kunt laten drukken meestal vijfhonderd stuks is, verschenen de eerste Sonic Pieces-releases in veel kleinere oplagen. Het enige alternatief was dan handwerk. Wat betreft vinylreleases geldt dat nog steeds. Elpees worden steevast uitgegeven in oplagen van 350 stuks in handgemaakte hoezen. Er kruipt heel wat tijd en moeite in de cover art, en de manier waarop de muziek gepresenteerd wordt, maar het label beseft goed dat dit d manier is om, in deze tijden van torrents en streams, meerwaarde te creren. In de meeste gevallen komt het idee voor het artwork van de artiesten zelf. We werken vaak samen met Torsten Posselt FELD, een jonge Berlijnse designstudio. Hij beheerst een geweldige typografie, die de rode draad vormt in onze reeks van releases. Maar we gebruikten ook prachtige fotos van onder meer Klaus Frahm, de Londense designer Rosie Roberts en Erik K. Skodvin van het Noorse Miasmah-label. De samenwerking met die laatste gaat veel verder dan alleen artwork. Erik en ik ontmoetten elkaar voor het eerst in de lente van 2009, toen ik hem voor de radio interviewde over zijn label. Enkele maanden later organiseerde ik samen met Greg Haines een Miasmah-labelnight in Berlijn, en juist op dat moment kondigde Erik aan dat hij naar hier zou verhuizen, dus werd het een soort van welkomstfeestje voor hem. Sinds hij in Berlijn woont, hebben we elkaar goed leren kennen. Als ik het me goed herinner grapte hij ooit dat hij een piano-album wilde maken voor Sonic Pieces, waarop ik zei dat hij dat maar gewoon moest doen. Het resultaat was Flare: geen echte pianoplaat, maar enkele nummers gebaseerd op piano-opnames in Nils Frahms Durton Studio. Toen Baked Goods, de distributiemaatschappij waar Miasmah mee werkte, in 2010 de boeken dicht deed gingen we steeds nauwer samenwerken. Ondertussen delen we een webshop en een werkplaats.

Huiskamerstoofpot

In die werkplaats, de uitvalsbasis van zowel Sonic Pieces als Miasmah, waar Skodvin ook een bescheiden homestudio uitbaat, zet Recknagel regelmatig kleinschalige concerten op poten. Vroeger organiseerde ik occasioneel optredens op verschillende locaties in Berlijn: Ausland, Theaterkapelle, of de prachtige Grunewald-kerk, waar we ook een aantal releases hebben opgenomen. Maar ons nieuwe hoofdkwartier is perfect geschikt voor kleine shows, en daar maken we dankbaar gebruik van. Die optredens ontstaan altijd heel natuurlijk, veel artiesten die we uitnodigen zijn op de een of andere manier verwant aan Miasmah of Sonic Pieces, of zijn bevriende muzikanten. Op die huiskamerconcerten gaat het er steevast gemoedelijk aan toe. Recknagel schuimt op voorhand de hele stad af om de best mogelijke selectie dranken te voorzien, en gewoonlijk maakt ze zelfs een grote pot soep of stoofpot voor alle gasten. Eigenlijk organiseren Recknagel en Skodvin optredens op dezelfde manier als ze hun labels beheren: kwaliteit boven kwantiteit. Een van de artiesten die in deze huiselijke setting al het beste van zichzelf mocht komen geven was Otto A. Totland, de man die op zaterdag 21 februari samen met Moon Ate The Dark en Hauschka in Cultuurcentrum Hasselt zal spelen in het kader van de Piano_anders concertreeks. En er komen nog meer Sonic Pieces-shows aan in de regio: een dag later spelen Moon Ate The Dark en Otto A. Totland een [F]luister-sessie in het Energiehuis in Dordrecht, en nog eens twee dagen daarna, op dinsdag 24 februari, speelt Deaf Center het duo Otto A. Totland en Erik K. Skodvin in de Gentse Handelsbeurs. Ook op het vlak van releases is er kennelijk nog van alles op til. Op de vraag welke Sonic Pieces-artiest we zeker in de gaten moeten houden antwoordt Recknagel even uitdagend als joviaal: allemaal! Wij vingen alvast op dat er in februari een release van de Australische Jasmine Guffond (alias Jasmina Maschina) aankomt.

Essentile releases

Door de constante kwaliteit is het moeilijk om specifieke platen uit de catalogus aan te wijzen als essentieel, maar we wagen toch een poging. Op Flare uit 2009′ wijkt Erik K. Skodvin de man achter Svarte Greiner (die bovenaan de affiche van de recentste Mind The Gap Night prijkte) en de helft van Deaf Center naar rustiger wateren voor zijn debuut onder eigen naam: subtieler en intiemer dan zijn andere werken, mooi en eng tegelijk. Greg Haines creerde op Until The Point Of Hushed Support uit 2010 dan weer zijn eigen dynamische orkest, met live-instrumentaties en omgevingsgeluiden die hij in de jaren daarvoor verzamelde. Nils Frahm hielp met de opnames. De laatste tip, ten slotte, is de titelloze plaat van Moon Ate the Dark uit 2012: het debuut van Welshwoman Anna Rose Carter en de Canadese producer Christopher Bailey, elektroakoestische ambient gecentreerd rond repetitieve pianostukken, die door de uitgekiende productie naar een spookachtige dimensie worden getild. Veel luisterplezier.

Dit artikel verscheen eerder in GC #125.