Nederlands duo dat bekendheid verwierf dankzij enkele mooie releases bij die andere Nederlandse schat Field Records. Artefakt begon aan een zwerftocht in het beukende muzieklandschap en dropte hier en daar een ep die soms nog opgemerkt werd. Het overaanbod aan concurrentie deed hun aanbod teniet. Het debuut ‘Kinship’ kwam dus eigenlijk onverwacht. Nog meer onverwacht, ‘Kinship’, als plaat. Want, al die andere hapklare brokken muziek deed vergeten waar Artefakt ooit om geliefd werd. De atmosfeer, de opbouw, de ritmes, de dans. ‘Kinship’ is hiervan voldaan. Tussen twee sfeervolle tracks ingekneld zit een op technobeats swingende verleider die sensueel danst op de strakke ritmes. Volume luid en ‘Kinship’ walst als een botsbal door de woonkamer. Van dansvloer tot keukenvloer, Artefakt sloopt de dans. Aaibaar, zo lijkt het. Vernietigend, zo blijkt. Toch valt ‘Kinship’ nauwelijks op. Het is een plaat die zich niet opdringt. Een schoonheid die zich langzaam ontvouwt. Zonder luid te zijn, de luisteraar een trip bezorgd van IDM tot techno zonder dat de sfeer wordt vergald. Het is bijvoorbeeld de plotse stijlswitch van ‘Tapestry’ naar ‘Entering The City’. Een viervierde maat die slaafse bewegingen omwoelt. En geheel volgens de blinde teller op de juiste momenten knalt. Het zijn de tussen het alle gewoel door verpakte etherische synths, zoals bij ‘Somatic Dreams’, die de roes verder aanzwengelen. Er is ook het brutale ‘Return To Reason’. Volle en totale overgave. Trance-inducerend. Het allerleukste aan ‘Kinship’; het is gewoon een goede plaat. Weinig pretentie. Nauwelijks arrogant. Weliswaar iets te mager inventief. Maar dat deert niet. ‘Kinship’ is als thuiskomen, vertrouwd en warm.
