Al meer dan 35 jaar is The Flaming Lips de psychedelische speeltuin van weirdo’s Wayne Coyne, Michael Ivins en Steven Drozd. Rond de eeuwwisseling brachten zij hun toegankelijkste werk uit (The Soft Bulletin, Yoshimi Battles The Pink Robots en At War With The Mystics). De nummers op die platen beschikten over de perfecte dosissen psychedelica, weirde experimenten, bombast en popfeeling om door te breken naar een groter publiek.
Dat ze toen garant stonden voor uitzinnige shows hielp ook. En nog geen klein beetje. Sindsdien zit de groep zowel qua albums als shows weer op het grillige pad dat ze ook de eerste vijftien jaar van hun bestaan bewandelde. Ook met deze plaat. Ze hoort eigenlijk bij een tentoonstelling van beeldend werk van het gekke opperhoofd Wayne Coyne.
Een plaat ook waarin je in het hoofd van de man kruipt. Hij heeft de afgelopen jaren voldoende meegemaakt. Steve Drozd verloor zich weer in zijn drugsverslaving, hij werd zelf voor het eerst vader en zijn moeder overleed. Genoeg om qua gemoed wisselvallig te zijn. Hetzelfde kan van de plaat worden gezegd.
Een album waarvoor hij trouwens Mick Jones van The Clash aantrok als verteller. Het verhaal is niet samen te vatten. Daarvoor moet je maar naar de plaat luisteren. En dat is met uitzondering van die paar zwakke songs in het middendeel toch weer de moeite. Want, op hun best schrijft niemand zo een heerlijke psychedelische weirde popshit als The Flaming Lips. Op mindere momenten peddelen ze doelloos rond in hun oceaan van psychedelische bombast.