‘I’m Stranded’ is nog steeds het enige echt bekende nummer dat Chris Bailey en zijn Saints inblikten. Hun debuutsingle uit 1976 is een ware klassieker geworden en kon hen hebben bijgezet bij tijdgenoten als The Ramones. Waar die laatsten uiteindelijk de hele wereld wisten te veroveren, zonder veel toegevingen te doen, zijn de The Saints uit Brisbane steeds in de marge blijven opereren. Dat wil niet zeggen dat er in de loop der tijden niet steeds degelijk werk van de band, of zijn afzonderlijke leden, verscheen. De oorspronkelijke Saints, met Bailey, Ed Kuepper en Ivor Hay worden algemeen beschouwd als medegrondleggers van de punkrock, samen met tijdgenoten als The Sex Pistols en The Clash. Bij het verscheiden van het originele trio begin 1979 bleef de band wel bestaan, weliswaar onder steeds wisselende bezettingen met als enige constante Bailey, doe net zo goed een resem soloplaten afleverde. De punkrock werd gelaten voor wat die was en men koos voor poprock en garagerock, naargelang de plaat. Inmiddels zijn we vele jaren en platen verder, en verkoos Bailey om ‘King Of The Sun’ uit 2012 opnieuw uit te brengen, vergezeld van zijn rauwere tegenhanger ‘King Of The Midnight Sun’. ‘King Of The Sun’ bevat elf nummers die, op ‘Mini Mantra Part I’ dat stevig rockt en uit de bocht mag vliegen na, rustig voortkabbelen en folk- en bluesrock verkennen. Het zijn mooie singer-songnummers die gewoon degelijk in elkaar zitten. Zelf houden we meer van de tweede cd, waarop dezelfde nummers een Aussierockbehandeling meekrijgen. Rock-‘n-roll zonder veel gedoe is wat Bailey altijd al hoog in het vaandel heeft gevoerd, en dat laat hij met zijn kompanen zeer duidelijk horen middels deze complete herwerking. De nummers klinken hier bijna zoals ze in en rokerige zaal zouden weerklinken. Lekker rauw en recht in ons gezicht, zo horen The Saints, zelfs zonder de initiële punk, te klinken.
