Sleaford Mods gaat hard. Terecht. Ook in ‘Key Markets’ rammelen, schoppen, presteren, en raken ze aan hoog opzwepend tempo. Ze zijn actueel Brits en bij uitbreiding actueel (west-)Europees. In alles. De werkloosheid, de crisiskater, het consumentisme, de schijnheiligheid. ‘No One bothered’. De frustratie spat ervan af. De teksten van Jason Williamson zijn op en top East Midlands, en een stimulans om in dat Brits te duiken. Hij smijt tekstrepen als fanatieke spraakoefeningen in een bewustzijnsstroom uit zijn strot. Je voelt de urgentie. In bijvoorbeeld ‘Arabia’ wordt de woordenstroom wat trager afgewisseld met een zangerig mantra en relatief veel ruimte voor de muziek. Meeslepend. Sleaford Mods betekent constante prikkels, expliciete bitterheid en veel herkenning. Williamson performt als een working class prediker, stemartiest, zanger en goeroe tegelijk. Zijn voordracht explodeert in ‘Face To Faces’ met zinnen als ‘I need to be pissed off to smoke that shit, you cunt’ of ‘new built, new bricks, new methods, old tricks…’. ‘Punk’ wordt hun geluid omschreven, of ‘hiphop punk’. Met die genres heeft het de avant-gardistische directheid en ongebreidelde kritiek gemeen. Maar Sleaford Mods gaat verder. Het is wachten op een nieuwe term. De manier waarop de dense teksten naar voor komen op de dansbare, kleurrijke en toegankelijke deuntjes van Andrew Fearn is melodischer dan bij (oer-)hiphop, en minder droog dan bij iets zoals spoken word (‘real music, real chorus, no tears, no fears, I’ll end up mumbling away in the waiting room, about the SAS…’). Sleaford Mods is blank, trashy en missionair, naast poppy en bij momenten een bedreiging voor je hartslag. De vettige kuchen (‘Giddy On The Ciggies’) of luchtscheten die Williamson af en toe nonchalant uit, maken dit album steengoed. Deze artiesten zullen in hun rebellie en ironie juist het volk verenigen. ‘Death waits for everyman’ (‘Live Tonight’).
