Sonitum Voda tijdens het Night Air Festival op 7 maart 2020 in Kortrijk

Keuzes in een borrelende heksenketel

We werden onverwacht aangetrokken door het minifestival Night Air te Kortrijk dat een onvoorspelbaar en interessant programma voorstelde. Een kruising van experimentele elektronica, neoklassieke en hedendaagse muziek had plaats op verschillende locaties in het Muziekcentrum Track.

Watertandend zakten we naar het zuiden van West-Vlaanderen af voor een onderdompeling in creatieve brouwsels. Een klein beetje plannen op voorhand  bleek wel zijn vruchten af te werpen. Het was onmogelijk om alle artiesten aan het werk te zien dus hebben we alleen verslag van vier sets (op een line-up van zeven).

Waterb(r)ouwsels

Sonitum Voda konden we zeker niet missen want het project van Hans Beckers met drummer Teun Verbruggen stond twee keer op de affiche van de avond. Het optreden had plaats in De Kreun die voor Sonitum Voda een totale metamorfose  ondergaan had. De zelfgemaakte, door water aangedreven geluidsinstallatie, vormde een onwaarschijnlijk laboratorium gevuld met geheimzinnige instrumenten.

De aanwezigen konden gaan zitten rond de in het midden van de zaal opgestelde attributen. De experimentele set startte wat traag op met een intro sonische golfjes van geschuur en gewrijf tegen allerhande objecten. Het gekolk en gespetter van de bokalen gevuld met water trokken de aandacht en begonnen merkbaar in de geluidsconstructies door te dringen.

Hans Beckers liet zich ten volle gaan en manipuleerde ook met gitaar abstracte geluiden die langzaam tot een verrassende maar gestructureerde kakofonie verbonden werden met het ambient-achtige geklots en gespetter.

Teun Verbruggen timmerde met een jazzy randje de watergeluiden tot een solide structuur en  verblufte met zijn subtiel gebruik van allerlei drumstokjes, belletjes en brushes. Het lekkende water dat perfect getimed op een hete plaat viel, siste als koperen cimbalen en verfijnde nog eens extra het slagwerk in het subliem gebrachte avant-garde stukje.

Beckers en Verbruggen gaven ons een spannende en unieke set audiovisuele kunst met een grote K.

Geen applaus graag

Bij het binnentreden van de Concertstudio bleek Noah Vanden Abeele al gestart te zijn voor een klein uurtje neoklassieke muziek waar het pianowerk de blikvanger werd. Na de intro vroeg de vleugelspeler de aanwezigen geen applaus tussen de nummers te geven (wat héél braaf gedaan werd).

De gevraagde stilte had inderdaad een positief effect op Vanden Abeele’s concentratie en gretigheid. Als vaste pianist bij het Koninklijk Filmarchief Cinematek improviseerde hij al op een groot aantal stille films. De gespeelde composities waren afkomstig van zijn debuutplaat ‘Expanded Universe’,  die uitwerkingen zijn van vrije improvisaties.

Vanden Abeele werd bijgestaan door vijf strijkers die alleen hun talenten toonden als inkleuring en begeleiding van de melodieën. Geen overladen strijkgedoe. Het uitgelichte, met dramatiek gebrachte pianowerk zorgde voor een sfeervol en soundtrackachtig optreden dat een hoog Michael Nyman gehalte had.

Het neoklassieke concert liep dusdanig uit dat het niet meer de moeite was om ons nog naar de set van Razen te begeven. Nabou en Frederik Croene traden ook op hetzelfde ogenblik op. Een streekbier was het enige dat onze frustraties over de timing nog kon temperen.

Hyperkinetische kalmte

Klara-presentator Sander De Keere is daarnaast ook musicoloog en houdt ervan om analoge synthesizers met akoestische instrumenten te combineren. Toen we naar de Foyer Concertstudio vroegen kregen we al onmiddellijk mee dat de presentator-artiest een kwartier later zou starten. En wat met het volgende concert van Bert Cools? Dat begint dan ook wat later kregen we als antwoord.

We begonnen toch even te twijfelen om terug naar de bar te gaan. Soit, op de rampzalige timing hadden we toch geen vat. We konden alleen maar wachten en de tijd doden door de opstelling van het instrumentarium in het blauwe schemerlicht te bekijken. Op de aanwezige matrasjes kon men ook al liggend de set beleven, een eerste vrijwilliger testte al één van de grijze sponsen met een krachtig dutje uit.

Sander De Keere verloste op bombastische wijze de aanwezigen uit hun wachten met krachtige analoge keyboardrefreinen die in een saus van effecten ondergedompeld werden. De Keere’s hyperenergetische verschijning, die alle toestellen deed trillen op het kleine podium, verdween bij de eerste pianoaanslagen. Met het aanraken van de toetsen veranderde onze ADHD-er in een gedisciplineerd kalme muzikant die volledig opging in zijn droevig en meeslepend spel.

De radiopresentator toverde nog een violiste uit zijn hoed (bleek de slaapster op de matras te zijn) die enkele tracks in het zog van grootmeester Philip Glass trok. Haar repetitieve klassieke vioolstructuren kruidden het piano- en synthwerk van De Keere tot een borrelende heksenketel van klanken.  Het halfuurtje hoogdravende elektronische pulsen dat werd geblust met modern minimalisme en neoklassieke input smaakte naar meer.

Gekartelde schoonheid

De fijne ambient klanken van Bert Cools werden al hoorbaar tijdens het betreden van het doolhof aan gangen naar de Loge 5 toe. Naast zijn solowerk is Cools nog actief bij Merope, Book Of Air en als livemuzikant bij het Deense Efterklang.

In het duister, onder een minimaal blauw licht, knutselde Cools een set van zweverige gitaarsoundscapes en samples in elkaar.  Het pad waar Cools zich op bevond was hobbelig. De dromerige klankstructuren werden regelmatig verstoord door onverwacht opduikende (bedoelde?) storingen. Was het te donker om de knopjes met precisie te bedienen voor Cools? We hebben er het raden naar.

De dromers die zich (ook liggend) lieten meeslepen op de golvende ambient geluiden, kregen wel een paar mininachtmerries tussen de oren geduwd. Ondanks de stuntelige versmelting van het klankenpalet kregen we toch betoverende structuren voorgeschoteld.

De mooie vocale samples van Merope’s laatste release ‘Naktés’ gaven de set een herkenbare toets uit het oeuvre van het kunstenplatform Granvat, waar Bert Cools ook medebeheerder van is.  We slopen net voor het einde van de mijmerende Night Air afsluiter weg om nog te kunnen ontsnappen vóór het sluiten van onze ondergrondse parkeerplaats.

Kort door de bocht: Night Air had een super interessant programma begeleid door lieve medewerkers maar een joekel van een timing die alleen maar stress gaf als je echt wilde genieten van de genreoverschrijdende sets die met volle overgave door talentvolle Belgische artiesten gebracht werden.

Gezien: Festival Kortrijk 2020: Night Air – Wilde Westen @ Muziekcentrum Track – Kortrijk – 7 maart 2020

tekst:
Patsker Omaer Beguin
beeld:
Night-Air-Sonitum-Voda-17
geplaatst:
di 10 mrt 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!