Kenny Dennis III

Twee hiphopvervolgverhalen. Kenny Dennis is het fictieve alter ego van David Cohn alias Serengeti, undergroundrapper gelieerd aan het bekende Anticon-label. Dennis is een jaren 1990 hardcorerapper met een groot ego, die inmiddels tegen de vijftig loopt maar nog altijd teert op zijn oude succes. Het personage was altijd een goed excuus om lekker lompe hiphoppastiches te maken vol verwijzingen naar de jaren 1990 en Dennis’ thuishaven Chicago, als uitlaatklep naast het melancholischere oeuvre van Serengeti. Maar na de ‘Kenny Dennis’ ep uit 2012 en de ‘Kenny Dennis’ lp uit 2013 begint de grap wat dunnetjes te worden. Tijd voor een plotwending: op ‘III’ zit Kenny dus in een midlifecrisis. Hij is drugsverslaafd, verprutst zijn relatie en probeert zijn carrière te reanimeren met de groep Perfecto, waarin hij rapt over jaren 1990 dance en optreedt in winkelcentra. Die laatste verhaallijn horen we als een reeks van acht skits verteld door comedy-acteur Anders Holm en wijkt nogal af van de gerapte tracks, die geen greintje jaren 1990 dance bevatten, maar geproduceerd zijn door Odd Nosdam in zijn bekende gruizige, dramatische stijl vol obscure soulsamples. Het onderscheid tussen Kenny’s werk en het reguliere werk van Serengeti begint zodoende te vervagen, waardoor deze plaat uiteindelijk een beetje vlees noch vis is. Sequels, ze blijven moeilijk. Maar rappers Killer Mike en El-P, samen Run The Jewels, is het wél gelukt. Na hun gratis mixtape uit 2013, die testosteronhiphop naar een onverwacht nieuw artistiek niveau bracht en een enorm succes werd, keren ze terug met een plaat waarop ze wederom enkele nieuwe artistieke risico’s nemen én ruimschoots slagen. Hun tekstuele boodschap is vrij simpel – wij zijn te gek en jij niet en beter bleef je uit onze buurt – maar zelden hoorden we die met zoveel humor, dubbele bodems en vooral fantastische muziek gebracht worden. Op de opvolger zijn vooral de producties nog gelaagder en detailrijker en eindeloos opnieuw te beluisteren. En naast de cartoonesk gewelddadige machismo tonen ze hier af en toe ook hun gevoelige of geëngageerde kant, én draaien ze het seksistische refrein van ‘Love Again (Akinyele Back)’ op het einde op een grappige manier om – ook al ontbreekt die wending helaas op de cd-versie. Kortom, tijdens je volgende busrit na een lange, frustrerende werkdag is er geen beter paardenmiddel dan deze aanstekelijke, frisse plaat.

tekst:
Benjamin van Vliet
beeld:
Serengeti_Kenny_Dennis_III
geplaatst:
ma 29 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!