Kabouterachtige roadies en verlatingsangst

Het zal de aandachtige lezer vast niet ontgaan zijn: bij Gonzo (circus) staat een holistische, target-georiënteerde aanpak centraal, waarbij efficiëntie steevast primeert op de individuele ambitie van particuliere stakeholders. Zodoende had de redactie zich – in een rigide vlaag van uitmuntend macromanagement – in tweeën gesplitst. De B-crew (betwistbaar beter bekend als de echte GC-goalgetters) arriveerde, na enkele omzwervingen in de Zottegemse zandleemstreek, één dag na de aftrap op de festivalparking van het immer behaaglijke Dunk!festival.

Deze tweede dag werd meteen stevig geopend met Hemelbestormer, het nieuwe project rond Filip Dupont van blackmetalband Gorath. Hemelbestormer bracht efficiënte postmetal in de beste traditie van Neurosis en volgelingen, maar dan instrumentaal. Geen stiltes tussen de nummers, geen contact met het publiek, gewoon beuken tot iedereen wakker was. Live zit het goed, logo’s en omkadering zijn er, aan merchandise geen gebrek, het wordt eens tijd dat de split-EP met het Italiaanse Vanessa Van Basten een volwaardige opvolger krijgt. Deze zomer gaat Hemelbestormer opnemen: we zijn benieuwd.

Goed nieuws bij het buitenkomen uit de tent: de wolken hadden plaatsgemaakt voor de zon, en daarmee brak ook de festivalsfeer definitief door. Lekker hangen in het gras in internationaal gezelschap, terwijl de B-crew naar Lehnen ging kijken: dat onderhield het publiek met de jonge, meer romantische tak van postrock, mét zanglijnen, in een stilaan broeierige hoofdtent.

Katabatic had in wezen alles wat een namiddaggroep op Dunk! moet hebben: een zware sound, een goeie drummer en een paar coole baslijnen. Onze muzikale voelsprieten verdenken het repetitiehok van de Portugezen er sterk van te zijn gehuld in Isis-posters. Maar daar is niks mis mee, natuurlijk. En terwijl de gevoelstemperatuur in de grote tent stilaan Sub-Saharische proporties aannam, hoorden wij enkele fijne slepende riffs, die niet altijd even harmonieus klonken (en ook weer niet dissonant genoeg om echt interessant te zijn).

Het warme weer liet echter wel toe om een vooraf onaangekondigde verrassingsshow op poten te zetten op een “geheime” openluchtlocatie in het bos. Het Canadese eenmansproject thisquietarmy was de uitverkorene. Die hard fan zullen we nooit worden, maar de setting en – met het risico om als bakfiets-bobo over te komen – het samenhorigheidsgevoel tussen de gegadigden maakte veel goed.

Dat rockmuzikanten net als gewone stervelingen onderworpen zijn aan de wetten van de fysica, werd pijnlijk duidelijk toen Doomina verstek moest geven vanwege autopech. Gelukkig stond de integrale bezetting van Stories From The Lost binnen het kwartier (zonder overdrijven) paraat om het lege slot op te vullen. En hoe: ondanks de short notice liep de set als een goed geoliede machine. De nieuwe dubbel-lp ‘Impairment’ klinkt een stuk zwaarder dan hun debuut, en ook de elektronica is tegenwoordig prominenter aanwezig. Dat laat weinig ruimte tot improvisatie, maar komt de strakheid wel ten goede. Het geluid, gebaseerd op oerdegelijk drumwerk en zware bassen, bereikte een hoogtepunt bij afsluiter ‘The Haze II’.

En zo was voor onze helft van de Gonzo (circus)-crew het moment aangebroken om onze vuurdoop in The Stargazer Stage te ondergaan. Want daar maakte Huracan zich klaar om het podium te bestormen. Het was de eerste keer dat we de band aan het werk zagen, en ze brachten ongeveer wat we van hen hadden verwacht op basis van de getuigenissen die ons eerder ter oren waren gekomen. Fijne riffs, met drumloze tussenstukken die doen denken aan Radio Infinity (blij dat we die referentie eens van stal kunnen halen). Niet elke opbouw was even overtuigend, maar de goeie momenten kunnen right up there naast Drums Are For Parades.

Met Solkyri was het weer tijd voor de meer emotionele variant van postrock. Het viertal was hyperbeweeglijk, ging zelf volledig in de muziek op, en zorgde voor opflakkeringen van volume en noise in een eindeloze maalstroom aan op elkaar overspringende uptempo catchy melodietjes. Die melodieën waren soms op het randje van de stroperigheid, maar de overgave en het speelplezier maakten veel goed. Apotheosen moeten er zijn, en daar hielp de lichtshow opnieuw een handje. Een groot deel van de tent ging uit zijn dak, zo vroeg op de dag al, en, wat ook pleit voor deze mannen uit Sydney: de fotogenieke bassist hanteerde een bijzonder cool, bijna zonevreemd basgeluid dat we meer associëren met de lo-fi uit de jaren 1990. De cd hoeven we niet in huis te halen, maar live was dit zonder discussie een voltreffer.

Vergeef ons de pseudo-seksistische ondertoon van de volgende bijzin, maar na al dat mannelijk gitaargeweld waren we er niet rouwig om Jo Quail te mogen aanschouwen op het Stargazer-podium. Te meer omdat de Britse muzikante/componiste ook auditief voor een verademing zorgde. Aan de hand van haar elektrische cello en een resem effectpedalen toverde ze een bezwerende muzikale waas tevoorschijn, die escaleerde naar het einde van de set toe. Het laatste nummer vergeleek Quail met het bakken van een cake: ‘ik gebruik altijd dezelfde ingrediënten en hetzelfde recept, maar telkens komt er iets anders uit voort’. Van die taart komen wij graag nog eens smullen.

Maar het moment waar we echt naar uit hadden gekeken was het startschot van Tangled Thoughts of Leaving. Toen Dunk! hen twee jaar geleden voor de eerste keer ooit naar Europa haalde, waren ze een van de revelaties van het festival. De verwachtingen waren dus hooggespannen, maar de Australiërs losten die probleemloos in! Voor het eerst vandaag werd het schijnbaar onbegrensde lichtshowregister volledig opengetrokken. En de combinatie met de monumentale dynamiek, het fijnbesnaarde samenspel en de muziek-technische scherpzinnigheid katapulteerde Tangled Thoughts of Leaving vlotjes naar het hoogtepunt van de dag. Denk aan The Pirate Ship Quintet of The Samuel Jackson Five, voeg een vleugje zelf-relativering toe (‘this one’s from our last album, I’d say the title but it’s so long I’d get in trouble’) en je hebt wat ons betreft de ideale ingrediënten voor wat postrock vandaag de dag hoort te zijn.

Terwijl wij als willoze consumenten ‘I want it!’ riepen naar de frietjesbakkers, het wachtwoord voor een extra laag frieten bovenop de mayonaise bovenop de basislaag frieten (sic), speelde Alice in the Cities in de Stargazer-tent vlakbij. Tegen de tijd dat onze dubbeldekker op was, was het Belgisch-Frans-Italiaanse trio alweer uitgespeeld. Zij speelden (op zijn minst) zeer aangename achtergrondmuziek, en volgens bevoorrechte aanwezigen, die onafhankelijk van elkaar getuigden, was het niet minder dan uitstekend.

Net als Tangled Thoughts of Leaving liep The Ocean over van de energie: bij beide bands vielen de cymbaalstatieven letterlijk omver. Maar je moet wel te vinden zijn voor de bijwijlen geforceerde mix tussen postmetal, crust en hardcore die de band op zijn publiek loslaat. Tijdens de toppers hoorden we invloeden van The Dillinger Escape Plan en soms zelfs And So I Watch You From Afar, maar echt ons ding zal het nooit worden. De meerderheid van het publiek leek het evenwel met ons oneens te zijn, want er werd links en rechts stevig met heupen en armen gezwierd.

Tijdens The eye of time moesten wij even bekomen. En dus nestelden we ons ergens achteraan in de tent van het zijpodium, met een frisse Romy Pils ter hand. De muziek van de man uit Normandië bleek daarvoor uitermate geschikt. De bivakmuts en de screams had hij voor ons gerust achterwege mogen laten, maar de leuk gearrangeerde sample-opbouwen werkten erg relaxerend.

De prijs voor meest koelbloedige roadie van 2015 gaat nu al naar de bebaarde man met de kap, die uitermate onverstoord en nonchalant – en onder luid applaus – een knopje kwam aanzetten op het podium, zodat Caspian aan hun set kon beginnen. De mannen uit Massachusetts brachten een gebalanceerde en gevarieerde set, die zichtbaar naar een hoger niveau werd getild door de (we vallen in herhaling, maar niet zonder reden) fantastische licht- en geluidsinstallatie. Om de een of andere reden vielen ons nu pas de nietsvermoedende hoofden op van de toeschouwers die het gebeuren vanaf de zijkant van het podium gadesloegen: een bevreemdend tafereel eigenlijk, nu we er zo over nadenken.

Na twee dagen was het duidelijk: dit is een gerodeerd festival, dat intussen een vast publiek heeft opgebouwd, en anderzijds ook na elf jaar de basisprincipes overeind houdt. De topper was er (met Mono), het exclusieve was er (met Caspian), de onverwachte klasse was er (met Wang Wen), het eigenzinnige was er (met Tangled Thoughts of Leaving) en de verbreding was er (de twee cellistes en anderen). En die sfeer, dit zit nog altijd goed. Het moet niet elk jaar feest zijn: continuïteit is nu het ordewoord. Dus laat die met kerstverlichting versierde voederbak vooral staan als urinoir: die is intussen cultureel erfgoed. En als de onverwoestbare hond des huizes een malheur of drie-vier te boven komt, dan lukt dat ook wel voor Dunk! zelf.

Gezien: Dunk!festival 2015, Zottegem, 15 mei 2015
Tekst: Nico Kennes en De Geluidsarchitect
Foto’s: Wouter De Bolle (www.lenscapes.be)

 

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Caspian - Dunkfestival 2015
geplaatst:
di 19 mei 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!