Kaap Schermer

Kaap Schermer

Onlangs onderging ik de interactieve virtual reality-ervaring ‘In Pursuit Of Repetitive Beats’, een immersive mix van geschiedenisles, interactief verhaal en een virtuele acidhouse-rave circa 1989, met visuals die het midden hielden tussen een 3D-game en de film ‘Tron’. Als dit ook is hoe de metaverse er gaat uitzien, ben ik verkocht.

Helaas was mijn volgende metaverse-ervaring een stuk minder extatisch. Om samenwerking op het gebied van onder andere energie, gezondheid en onderwijs van haar lidstaten met de rest van de wereld te versterken, heeft de EU de Global Gateway-strategie bedacht. In de hoop daar jongeren bij te betrekken is er het Global Gateway-platform, een metaverse-omgeving bedoeld ‘om een publiek te bereiken dat geen toegang heeft tot de traditionele informatiebronnen van de EU’. Op zich een nobel streven van een organisatie die door velen als afstandelijk en ondoorzichtig wordt ervaren – alleen vraag ik me af of een embryonaal concept als de metaverse daar het juiste medium voor is. Het platform blijkt een virtueel 3D-eiland in de stijl van Second Life, bevolkt door avatars die het midden houden tussen kleipoppetjes en ballondieren. Het inhoudelijke deel bestaat voornamelijk uit films die her en der vertoond worden; verder is het een lastig navigeerbare omgeving waarin ik me al snel verloren voelde omdat ik geen idee had wat ik er moest doen. Om het platform te promoten werd afgelopen november het Global Gateway Gala gehouden, een virtueel dansfeest, compleet met house-dj. ‘Are you ready to party?’ vroeg de EU; de Europese jongere antwoordde met de virtuele voeten: er waren welgeteld zes bezoekers. Ik was er niet bij, maar er bleek ook een afterparty te zijn. Of beter: een 24/7 beach party. Bevolkt door avatars die door het systeem lijken te worden bestuurd, en uit de maat bewegen op algoritmische tech house. Op een scherm achter de dj (die continu met de armen in de lucht staat) vliegen losse kernwoorden langs – climate, education, public health – en uiteraard een hashtag: #whoweare. Geschatte kosten van het hele platform: €387,000. Een fractie van wat de grote pleitbezorger van de metaverse, Mark Zuckerberg, in zijn versie heeft gegoten; die teller staat op ongeveer tien miljard dollar. Zuckerbergs geloof in de metaverse als toekomst van het internet is onveranderd sterk, maar investeerders, medewerkers (al dan niet wegbezuinigd), en verder eigenlijk iedereen heeft vooral twijfels over de haalbaarheid. Heel lekker loopt het allemaal nog niet: tijdens een presentatie in oktober hadden avatars eindelijk benen, maar die bleken later nep te zijn. ‘Benen zijn moeilijk’, aldus Zuckerberg. Toegegeven, Meta is pas een jaar bezig, en om zoiets omvangrijks tot volwassen product te laten groeien zijn vele jaren nodig. De vraag is of Zuckerbergs zakken daar diep genoeg voor zijn. Of er eigenlijk iemand op zit te wachten lijkt hij zich niet af te vragen. Meta’s metaverse werd gelanceerd als een virtuele safe space, vooral bedoeld om op afstand in samen te werken. Tijdens de pandemie leek dat een potentieel aantrekkelijk alternatief voor zieldodende Zoom-sessies, maar nu we weer live naar ons werk kunnen, blijken veel mensen dat ook graag te doen. Wat moeten we dan nog in de metaverse, vraag je je af? Misschien wel niets, en is Zuckerberg bezig Meta’s graf te graven. Maar ik heb wel een idee: hij tuigt een virtuele plenaire vergaderzaal voor de EU op, die in ruil de lopende antitrust-zaken tegen Meta laat varen. In plaats van iedere maand het hele EU-circus van Brussel naar Straatsburg te verhuizen (jaarlijkse kosten: ca. €114M) kunnen de vergaderingen voortaan in de metaverse plaatsvinden. Ontbreken van benen geen bezwaar.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!