De afgelopen jaren is de saxofoon aan een opvallende opmars bezig. In de vorige editie spraken we nog met Colin Stetson over zijn uitzonderlijke solowerk op de baritone saxofoon en in Gonzo (circus) 98 ging onze aandacht uit naar Shining die in 2010 met Blackjazz de saxofoon een definitieve plek in de metal gaf. Dead Neanderthals past daar perfect bij. Qua instrumentkeuze, maar vooral ook qua onconventionele aanpak. Het duo combineert felle grindcoredrums met over de top vervormde baritonsaxofoon tot een imposante geluidsmuur. Op Jazzhammer/Stormanngaskap slaat de band echter wel een andere weg in dan op de voorgaande ep Dead Neanderthals. Op deze 7inch speelde het tweetal tien nummers in nauwelijks tien minuten, Jazzhammer en Stormanngalskap duren elk op zich al net zolang als deze voorganger. Maar buiten de lengte is er weinig aan de sax en drums stormram uit Nijmegen veranderd. In Jazzhammer zijn alle openingen naar rust of stilte voor een goede acht minuten geheel dicht gesmeerd. De drummer lijkt op hol geslagen terwijl de volledige longinhoud van de rietblazer wordt ingezet om het koper letterlijk en figuurlijk te doen scheuren. In Stormanngalskap gaat het duo voor meer variatie. Daar waar het eerste nummer doet denken aan een haperende cdspeler, komen hier verschillende lagen aan blaaspartijen over een metal gespeeld jazzritme de boxen uit geknetterd. Kortom, ruim tien minuten imponerende en luid jazz voor noiseliefhebbers. We vragen ons af waarom de gitaar eigenlijk ooit zo populair is geworden.
