De catalogus van Machinefabriek (het alias van Rutger Zuydervelt) blijft maar uitdijen. De uitgaven waar hij bij betrokken is, zijn nauwelijks bij te benen. Je kunt vier van zijn recente albums bespreken, maar op het moment dat de lezer deze tekst onder ogen krijgt loop je alweer achter. Dat is onvermijdelijk. Deze vier geven een goede indruk van de veelvormigheid van zijn werk: soloprojecten, samenwerkingen en remixes. Alleen al zijn solo-album ‘Dwaal/Wold’ toont Zuydervelts veelzijdigheid. Op ‘Dwaal’ leggen weldadig ronde klanken de oren in wollige watten, terwijl ruis in droge sluiers langstrekt en een zacht suizen als een uitspansel in grisaille daar overheen hangt. ‘Wold’ is even uitnodigend van karakter, met rustige noten van een piano omgeven door warme golvende akkoorden en licht vibrerende lijnen. Diezelfde uitstraling heeft ‘Jangadas’, een samenwerking met de Portugese contrabassist Gonçalo Almeida, die net als Zuydervelt in Rotterdam woont. Dat de combinatie uitstekend werkt, hadden ze al eerder geconstateerd: ook vorig jaar brachten ze een album uit. De twee blijven vaak dicht bij elkaar in timbre. Zuydervelt pakt de diep gonzende basklanken in met een metalig zoemen. Als Almeida zijn stok langs de snaren laat knarsen, zet ook de elektronica het op een kraken. Opgenomen tijdens een concert zijn dit twintig opwindende minuten. Minder geslaagd is wat mij betreft ‘Persistent Objects’, een samenwerking met basklarinettist en elektronicaspeler Henk Bakker, die opereert onder de naam Subterraneanact. Ze namen dit album op tijdens een urenlange repetitie voor een optreden in Worm. Het klinkt geregeld naar nerveus ploeteren om plekken te vinden waar alles klopt. Die plekken zijn er inderdaad, en je voelt de hoge druk waaronder de twee gewerkt hebben. Maar anders dan op ‘Jangadas’ is de opname van de sessie in stukjes geknipt. De beste stukken zijn eruit gehaald. Het heeft het spontane karakter van een experiment, maar het doet ook verbrokkeld aan. Op ‘Wendingen’ heeft Zuydervelt een aantal remixes verzameld die hij in de loop van tien jaar maakte. Het is een bewijs van de diepgang die hij weet te bereiken als hij zijn gang kan gaan op materiaal van anderen. Heel verrassend is bijvoorbeeld ‘Moon Shines At Night’, waarin heel geleidelijk aan het droefzoete dubbelriet van Armeniër Djivan Gasparyan door de muzikale nevels breekt.
