Deze plaat is de opvolger van hun debuut ‘Play Loud’, als je die paar cassettes die ze in hun begindagen uitbrachten niet meerekent. Workin’ Man Noise Unit mag dan een beetje een onnozele bandnaam zijn, ze houdt ergens wel steek. Het zijn immers Brtise lads en daar betekent ‘workin’ man’ nog iets. Ze klinken ook urgent en kwaad, nog zoiets dat je kan terug linken naar de bandnaam. Je mag het gerust noiserock noemen, maar dan van het soort dat niet bang is om ook een goede song onder de laag distortion, gitaargeweld en schreeuwerige zang te steken. Aanstekelijke songs die in iedere donkere concert-keet zo dikke druppels van het plafond kunnen doen vallen. En of je daar bij wilt zijn. Ze draven als raspaarden in galop door hun songs, zonder je even tijd te geven om op adem te komen. Daarbij rijden ze de stenen van stonerrock, punk en powerrock zonder pardon uit de grond. Als we een blik referenties mogen opentrekken daar zal je daar zeker Fugazi, Karp, Big Business, Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, Torche en The Clash in terugvinden. Op het eerste gehoor zou het allemaal simpel kunnen klinken, maar iedereen die wat aandachtiger luistert, hoort ook psychedelische invloeden in songs met grillige structuren (‘Become The Scum’). Ook een raamwerk van synths, elektronica en effecten dat onopvallend in de achtergrond opereert, is een meerwaarde voor het totaalgeluid. De stem van de zanger is precies deze van Shaun Ryder van The Happy Mondays en de songs ‘Rathaus’ zou zelfs van die voorgenoemde band kunnen zijn. Maar neem hen niet als referentie. Die is serieus kwader werkmansgerief. Turbo-album van de maand.
