Isle

Nijmegenaar René Aquarius kan niet lang stil zitten. Steevast is de drummer doende met het maken van muziek voor één van zijn vele projecten. Heel wat van die projecten zijn behoorlijk heftig en druk. Zodoende besloot hij om voor zijn derde soloplaat, na ‘Blight’ en ‘Transmutation’, te kiezen voor rust en ingetogenheid. Of voor isolement en melancholie. Het moet namelijk niet té vrolijk worden allemaal. Hij wilde in eerste instantie een nummer maken dat de luisteraar het gevoel zou geven alleen op een eiland te zitten. Afgezonderd van alles en iedereen, rustig overdenkend waar we aan toe zijn en waar we naartoe willen. Een abstrahrende vorm van mediteren als het ware, waarbij het ruisen van de zee een grote rol speelt. Aquarius zelf vindt het vooral muziek om snoeihard door een koptelefoon of gewoon door de boxen te jagen. Geen drums deze keer, ook niet op een minder conventionele wijze bespeeld zoals op zijn voorgaande soloplaten. Veldopnames gemaakt in Sylt, Duitsland en Öland, Zweden baden in geluiden die oorspronkelijk werden gemaakt met een xylofoon en nadien dusdanig bewerkt dat geen van de originele klanken meer valt te herkennen. Een soundscape voor een imaginaire strandwandeling zonder dikke Duitsers en schofterige Russen maar met vereenzaamde schelpen die kroelen onder de aandacht. Heerlijk. Transtilla is het duo Anne-Chris Bakker en Romke Kleefstra die ook weer eens iets anders wilden. Het duo maakt al muziek sinds 2008 als Kleefstra|Bakker|Kleefstra en zitten in Tsjinlûd. Bakker werkt ook veel solo of met Andrew Heath, terwijl Kleefstra ook is terug te vinden in Piiptsjilling en The Alvaret Ensemble. Deze eersteling klinkt echter helemaal anders. Vijf nummers die ergens tussen drones en ambient uitkomen en net als Aquarius de duistere kant omarmen. Transtilla wegzetten als improviserende experimentalisten die aan de slag wilden met noise binnen het ambientgenre, zoals ze zelf graag zouden willen, is echter een complete misvatting. Rustige drones die schurken aan ambient gemaakt met twee gitaren en een peloton pedaaltjes lijkt er veel beter op. Meestal neemt het duo ruim zijn tijd om de minimale nummers trage evolutie te doen doormaken. Opener ‘Skaftafellsfjara’ gaat over de twaalf minuten; en ook ‘Poasen’ en ‘Skura’ zijn lange, aangename nummers om bij kaarslicht weg te dromen. Transtilla heeft een mooi album gemaakt, dat jammer genoeg te weinig opvalt binnen het genre waarin ze zich hebben begeven. Wie weet integreren ze in de toekomst wel die beloofde noise. Empty Chalice is de Italiaanse donkere ziel Antonine A. die zijn meest recente album opdraagt aan allen die de weg kwijt zijn en pas na veel opoffering en littekens hun pad opnieuw weten te vinden. Met de hulp van Rare Form, Ashtoreth en Kurgan Hors gaat hij de diepte in. Dark ambient van het zwartste soort in vijf sfeervolle stukken gegoten die de aankomende zonnige dagen wat sfeer bijbrengen. Het album doet wat sacraal aan, als een begrafenisrite die er geen is maar er wel eentje zou geweest kunnen zijn, mocht de tegenslag nog net iets sterker zijn geweest.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
wo 16 feb 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!