Van een verrassing gesproken. We claimden ‘Island’ vanwege Phew, een stemkunstenares en improvisator met analoge elektronica. De Japanse werkte met heel wat grote namen samen, waaronder (met leden van) Einstürzende Neubauten, Can, Bill Laswell en Anton Fier. Daarnaast heeft ze doorheen de jaren zelf heel wat projecten opgestart, waarbij haar indrukwekkende stemkunst steevast indruk wist te maken.
Groot was onze verwondering toen we te weten kwamen dat Ana Da Silva een van de oprichters was van het licht gestoorde The Raincoats. We worden oud en waren haar naam vergeten. De samenwerking, uiteraard via e-mail, bestond uit het uitwisselen van geluidsfragmenten en gesproken woord in het Japans en het Portugees, met de bedoeling een soort eigen taal en klankenpalet te creëren.
Werkend rond vriendschap en afzondering klinkt het resultaat als een imaginaire trip met Throbbing Gristle. ‘Bom Tempo’ is daar een perfect voorbeeld van. De ijle stemmen (geen P. Orridge natuurlijk, maar in de trant van Cosey Fanni Tutti), de bevreemdende synths, het confronterende van de muziek en de stemmen. Niet elk stuk is zo zwaar door de grootmeesters beïnvloed, al waart hun geest, en die van het latere Chris & Cosey in hun minder dansbare vorm, doorheen het ganse album.
Angst en vervreemding vormen tevens een bestanddeel van ‘Island’, vooral door de politieke situatie tussen de Verenigde Staten en Noord-Korea. Phew hoorde voortdurend Amerikaanse vliegtuigen overvliegen van een luchtmachtbasis waar ze dichtbij woont, en door die crisis zat de schrik er daar goed in. Die schrik heeft heel wat invloed gehad op het maken van de plaat, die wellicht daardoor heel erg onder het vel kruipt.