Is This Yes?

Sydney heeft een zeer levendige scene als het draait om postrock en postmetal. We Lost The SeaDumbsaintPanzer QueenLander Configurations en Solkyribijvoorbeeld, om nog wat namen toe te voegen aan de bands die hier voorbij gaan komen. Allemaal kind aan huis bij Bird’s Robe, dat zijn tiende verjaardag viert met een heel stel heruitgaven van ouder werk, waaronder ‘No House’ van Solkyri, dat voor het eerst op vinyl verschijnt bij Dunk! Ook Meniscus, nog een band uit dezelfde stal, brengt na vijf jaar ‘Refractions’ opnieuw uit, een album vol postrockambient. Wij gaan het echter hebben over nieuw werk, te beginnen bij Clayhands. Het kwartet debuteert met een album vol cinematografisch aandoende postrock die tegelijk heel wat progrock-elementen in zich draagt. De band gebruikt een Tortoise-instrumentarium en komt uit bij een mix van GoblinHans ZimmerKing Crimson en de typische postrockgenre-elementen. Dat zorgt voor een gevarieerd en interessant klankenpalet, inclusief een geslaagd gebruik van cello en saxofoon door gastmuzikanten. De zes nummers zijn heel sferisch en roepen een waaier aan kleurrijke beelden op.

Sleepmakeswaves is waarschijnlijk de bekendste band van het hele stel. In 2015 sloten ze een twee maanden durende tournee ter promotie van hun tweede album ‘Love Of Cartography’ af in het Metro Theatre in thuisstad Sydney. Het is die show die we op deze cd (of dubbelelpee) te horen krijgen. Het kwartet is uitermate goed ingespeeld, het spelplezier straalt ervan af en de keuze van de nummers is excellent. Enige sfeerbreker is het gejoel tussen de nummers, inherent aan een liveplaat natuurlijk, dat soms wel de drive uit de set haalt. De opname zelf is meer dan uitstekend. De keyboards komen goed door het gitaargeweld heen en ook de meer ingehouden stukken zijn quasi perfect gecapteerd. Dit album kan zowat gelden als het prototype voor liveplaten binnen het genre.

Het kwartet Maybeshewill zou aan de cinematografische postrock te horen zo uit Sydney kunnen komen. Leicester is echter de uitvalsbasis van deze band, die er eigenlijk de brui aan gaf na ‘Fair Youth’ (2014). Het bleef echter kriebelen en zowaar, ze hebben zelfs een nieuwe plaat (op hun eigen label, en gedistribueerd door onder meer Bird’s Robe). Net als op hun vorige platen mengt de band heel wat klassiek en jazzy aandoende elementen in de muziek. Dat zorgt meteen voor een ietwat dromerig karakter. Het klinkt grotendeels lieflijk en hoopvol, als tegengewicht voor alle ellende die de bandleden voortdurend om zich heen zien. Dat hoopvolle straalt uit elke noot, als een roep tot positiviteit. Het is eens iets anders.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Clayhands_IsThisYes
geplaatst:
vr 14 jan 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!