Is the Is Are

Wat is dit een goeie plaat! Dat besef je vooral wanneer je na ‘Is The Is Are’ debuutplaat ‘Oshin’ nog eens opzet, waarop alles eigenlijk al aanwezig was, maar nog wel op de goede plek gezet moest worden. Dat is op deze opvolger gebeurd. De stem meer naar voren, de galm meer naar achter, refreintje hier, coupletje daar en laten we van dat instrumentaaltje toch maar een echt liedje maken. Zo ongeveer zal het gegaan zijn in de studio, ongetwijfeld onder leiding van een doortastende producer of technicus. Voorman Zachary Cole Smith heeft het immers niet gemakkelijk gehad de laatste tijd, niet in de laatste plaats omdat hij niet van de snoeppot af kon blijven. Maar hij heeft zich bij elkaar geraapt en een volwassen plaat afgeleverd, waarop niettemin een haast kinderlijk hunkeren de boventoon voert. Het verlangen om volledig op te gaan in de muziek weet Smith met melancholische riffjes, sensueel stuwende ritmes en beheerst gierende feedback over te dragen op de luisteraar en dat maakt deze plaat tot een intense luistersensatie. Smiths muzikale invloeden liggen er duimendik op, maar dat hindert eigenlijk nergens, doordat het zo liefdevol gebeurt. Luister naar ‘Under The Sun’ en ‘Yr Not Far’ en je hoort The Cure. Luister naar ‘Mire (Grant’s Song)’ of ‘Blue Boredom’ (Sky’s Song) en je hoort Sonic Youth (met Smiths ex-vriendinnetje Sky Ferreira in de rol van Kim Gordon). Luister naar ‘Dopamine’ en ‘Incarnate Devil’ en je hoort The War On Drugs. Ook in dit imiteren komt de eerdergenoemde hunkering terug: de grenzen tussen verschillende bands en verschillende liedjes vervagen en je gaat op in een alomvattend gevoel van liefde voor muziek. Muziek op het randje van manie en depressie, op het randje van verlangen en vervulling, op het randje van pop en pep. Verslavend.

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
DIIV_Is_the_Is_Are
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!